De grootmoeder van mijn moeder Grietje heette Cornelia Sink, ze kwam oorspronkelijk uit Leerdam en trouwde met de Kralinger Teunis Timmers. Mijn moeder noemde haar opoe Kee.
Opoe Kee had een klein keramisch huisje, met een schoorsteen, raampjes, een deuropening waarnaast mijn moeder de cijfers 28 had geschreven, op dat nummer woonde ons gezin in een wijk van Rotterdam. Onder de schoorsteen kan een waxinelichtje geplaatst worden, zodat het huisje via de raampjes de omgeving verlicht.
Toen opoe Kee en haar man Teunis waren gestorven ging het huisje naar mijn oma Trui, het stond in de goede zondagse kamer -boerentraditie- van de woning in het Oude Noorden. En na het overlijden van mijn lieve oma kwam Het huisje van opoe Kee in het bezit van mijn moeder. Elk jaar werd er in de weken voor Kerst een brandend waxinelichtje in geschoven en stond het op het dressoir tussen kerstspullen. Zo leefde opoe Kee in onze herinnering voort. Met haar huisje.
En nu plaats ik alweer enkele dagen lang tot Kerst een brandend waxinelichtje in het huisje dat mogelijk al 150 jaar oud is. Zo mooi, die herinnering. Licht in het hart. En drie generaties familieleden.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.