Een paar jaar geleden haalde ik bij de maker een boek op. Netjes verpakt in een bruine, papieren zak. Aan de buitenzijde van de tas mijn naam en een voetafdruk, niet de mijne. Al die tijd heb ik de tas bewaard vanwege die zwarte voetafdruk. Iets daarin fascineerde mij. Vandaag heb ik de tas geslacht om als illustratie te dienen bij deze tekst.
Ik bedacht me dat ieder mens op deze wereld een voetafdruk achterlaat. Op plekken waar hij of zij mensen ontmoet, liefheeft, verdriet heeft, lacht en haat. Mensen die hem of haar zullen herinneren en over hem/haar zullen spreken, in neutrale, goede of slechte zin.
Voeten van vluchtelingen, soldaten, politici, pausen en abten, lama’s en dominees. Kinderen, mannen en vrouwen. Kwaadwilligen en goedzakken, doeners en profiteurs. Mensen met een open, uitgestoken hand. Mensen met verwijten en bommen.
Tot de herinnering verdwenen is en het verleden die voetafdruk uitwist. Alles is vergankelijk.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.