De NS zet bussen in. Hoera! Het is altijd fijn als de NS bussen in zet. Er ontstaat een knus schoolreisjes sfeertje onder de passagiers, de route voert langs onbekende plekken dicht in de buurt. Op weg naar de zendo, een klasje over onderzoek en betekenis van de Kai. De voorschriften, zoals Nico zegt: dat wat er was vóór er iets geschreven werd. Leefregels, intentieverklaringen die rust in je leven kunnen brengen, rust om te zitten. En als je zit, ontstaat er ruimte voor inzicht.

Maar voorlopig zit ik de bus en vind mezelf een prutszennie die de Kai regelmatig gemakshalve op een onzichtbare plek  parkeert omdat ik iets begeer dat het licht van de Kai niet verdraagt. De bus rijdt door straten, langs huizen met verhalen van worsteling, vreugde en verdriet. Buiten is het zacht en weemoedig herfstig. Mijn hart opent zich bij het zien van die eindeloze straten, zich verschansend achter geluidswallen tegen al te veel leven. Het leven is te groot, of wij zijn te klein. We prutsen maar wat als mens achter onze geluidswallen. Ik wel in ieder geval.

De bus hobbelt me langzaam maar zeker naar de stilte in mezelf. Die plek die zich altijd onverwacht openbaart en niet op te roepen is. De plek van waaruit ik met eeuwige ogen kan kijken. Kome wat komt en alles is welkom. Voorbij goed en kwaad, fijn en niet fijn. Ik zit in de bus, registreer en dat is alles.

Ik ben een prutszennie en toch doet de dharma z’n werk.  Is er die onbeweeglijke, eeuwige plek in mij. Te groot voor goed en kwaad, te groot voor Kai. Voorbij alles doet de dharma z’n werk en alles wordt een voertuig van verlichting. Ook een NS bus. En wat ik ook doe of niet doe, er uitvallen kan niet.