Het lijkt zo gewoon als je in een huis woont en de kraan open draait, dat er dan warm of koud water uitstroomt. Dat er een wc in huis is en een bed. Dat er licht is als je de knop op aan zet. Dat je naar een winkel kunt om boodschappen te doen, eten en drinken te kopen. Dat er vervoer is en je je kunt verplaatsen. Dat we mobiele telefoons hebben om met elkaar in contact te blijven. Duizenden mensen zijn er dagelijks bezig om dat mogelijk te maken. Ook voor ons kopje thee.
Het lijkt zo gewoon maar dat is het niet. Dak- en thuislozen hebben geen (eigen) huis. Hun leven is er een van improvisatie, er zijn er meer dan je denkt, tienduizenden in eigen land. Mensen met een minimuminkomen zetten in de winter de kachel uit omdat ze de gasrekening niet kunnen betalen. Ze eten niet uit een ruif maar uit een voedselpakket.
Maar okay, we leven met z’n allen in een van de rijkste landen van de wereld. Er lijkt altijd wel hulp te kunnen zijn, zoals in de Pauluskerk in Rotterdam, het Leger des Heils en andere instanties, als je die echt nodig hebt. Zo lijkt het.
Met uitzondering van explosies bij woningen in inmiddels grote delen van het land door mogelijk vetes of afrekeningen, leven we in een rustig land. We worden niet beschoten, er dalen geen verwoestende raketten neer die ons doden. Dat zien we op tv. Daar zit ook een aan/uitknop op waarmee we de ellende buiten de deur kunnen houden. De oorlogen in de wereld, kinderen, oude mensen, onschuldige mensen, die dood gaan. Vermoord worden al noemen ze dat anders. Je bent dan slachtoffer van geweld. Maar wel hartstikke dood.
Moge iedereen gelukkig en gezond en vrij zijn, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Joost zegt
Er zijn mensen die zeggen dat ze verlicht zijn. Hebben het Helemaal door zeg maar. Ik ben blij dat ik niet verlicht ben. En af en toe kan huilen om het leed wat je hier beschrijft,vooral om de kinderen. Niks tegen verlichte mensen,maar het lijkt me heel erg als je niet meer om dit leed kan huilen. Waar is dan de liefde,er is niet alleen maar leed toch. Ik denk door te huilen kom je bij de liefde. Als standby Boedhist denk ik dit.