Ik kan erg goed koken, maakte zelfs lange tijd deel uit van een panel om restaurants te beoordelen, maar soms eet ik makkelijk, uit de diepvries in dit geval. Gisteravond bakte ik rösti, een Zwitsers aardappelgerecht, snel klaar en lekker.
Heel vaak koppel ik eten aan mensen. Uiensoep bijvoorbeeld aan de moeder van onze kinderen, de eerste keer dat we samen met een tentje naar Frankrijk gingen en die soep met gegratineerde kaas aten in een restaurantje. De rösti van gisteren herinnerde mij aan Anne, vriendin en collega journalist in het Oosten van het land. Ik werkte er net een week bij een dagblad en ze maakte me wegwijs op de redactie en de omgeving, toch een heel andere dan Rotterdam. De moeder van ons kind- een dochter, was nog met de baby in Rotterdam om dingen te regelen en ik woonde tijdelijk in een huis in Rekken, eigendom van een nichtje van Adolf Hitler die uiteraard in een Volkswagen reed.
Anne kwam op bezoek en ik at die avond voor het eerst van mijn leven rösti, met haar. Om in oorlogstermen te blijven, een neutraal gerecht. Die vriendschap heeft nog lang bestaan.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
