Het was vannacht tegen drie uur en ik zat achter de PC om het BD samen te stellen.
Boven het dak van het klooster aan de overkant van de Boeddhistische Geluksweg 121-244 scheen de maan. Helder en onbevangen. Het leek wel alsof Maan meewarig naar de Aarde keek, waar het mensdom zichzelf aan het vernietigen is. Ik werd er weemoedig van.
Gelukkig staan er alleen wagentjes op de maan, leven er geen mensen.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wulf zegt
Het is soort de mens maar voor wie het dan klaar is. Andere soorten waren al eerder aan de beurt. Aarde gaat na de mens herstellen in een weer kloppend ecosysteem.
Roelof de Hadn zegt
Wij kunnen onze weemoed dempen door te denken dat het wel goed komt met de aarde. We zouden onszelf ook kunnen geruststellen met de overtuiging dat bewustzijn blijft bestaan. Maar daar gaat het niet om, denk ik. Joop is weemoedig. Hij ziet de maan en heeft daar gevoelens bij. Omdat ik dat herken vind ik dat fijn om te lezen. Ik vond het ook fijn om te lezen dat een meneer met een mooie Franse naam als reactie, op mijn mededeling dat mijn broer was overleden en ik nog niet had gehuild, schreef dat hij eigenlijk niet wist hoe hij moest reageren. Dat vond ik prettiger dan een dooddoener. Ik weet niet of nieuwe soorten, als de aarde na de mens gaat herstellen, elkaar ook over hun leven zullen gaan informeren (?). Ik hoop van wel, want ons leven bestaat m.i. uit verhalen van onszelf en anderen. Ik hoop dat nieuwe soorten, net als wij, hun rouw en weemoed zullen kunnen melden.