In het parkje waarin de Kloosterbunker staat een prachtige boom die er mogelijk niet meer was geweest als het aan de kapitalistische eigenaar van het parkje zou hebben gelegen. De enorme takken van de boom waren voor de helft kaal, de boom zag eruit als het beeld van Zadkine in Rotterdam ‘de verwoeste stad’.
De boom smeekte om hulp, om onderhoud, maar de grootkapitalist, een verzekeraar die panden met woningen met mensen als inkomen ziet, deed helemaal niks. Het werd nog rampzaliger voor de boom toen het hoge grondwater ook het wortelgestel aantastte en schimmelvorming ontstond.
Op een dag zaagden gemeentearbeiders van de afdeling groen en liefde de kale takken af en verzorgden de boom die weer toetrad tot de gemeenschap en nieuw loof ontwikkelde en blij was. Het parkje werd eigendom van de gemeente.
De huurders van de woningen in dit gebouw hebben het zien gebeuren en houden van de boom in opstanding. Zelf worden ze nog uitgebuit door de verhuurder en heffen de armen ten hemel, zoals het beeld van Zadkine. Het helpt niet, het grootkapitaal is niet liefdevol zoals de gemeentearbeiders van groen en liefde. En melkt de huurders elke dag uit. Terwijl ze toch niet loeien.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.