Ik zie beelden op tv van kinderen met rugzakjes, vaak versierd met een leuk, vrolijk dier. Die kinderen -tienduizenden en meer – wonen in Oekraïne en zijn op de vlucht voor de dood, raketten. Ze zijn vaak zo klein dat ze aan de hand van een vader of moeder lopen. Vol vertrouwen de toekomst tegemoet.
Ik zie beelden op tv van kinderen met rugzakjes, vaak versierd met een leuk, vrolijk dier. Die kinderen -vier miljoen- wonen in Rusland en leven in armoede, getroffen door de sancties van het Westen.
Rugzakjes zijn voor mij synoniem aan plezier, kinderfeestjes, schooltijd, lachen en blij zijn.
Vanmiddag zag ik hier in de stad een moeder met een kindje met rugzakje op het zebrapad oversteken. Het kind stepte en de moeder liep naast hem, beschermde hem. Ze gingen naar huis en het rugzakje ligt vanavond naast het bed van het kind.
Kinderen voeren geen oorlog.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wulf zegt
Bleven we maar kind.