De honderdjarige man waarover ik eerder schreef kon vorige week met behulp van zijn dochter ontsnappen uit het ‘verzorgingshuis’ waar hij na een val in zijn woning was opgenomen en versneld dood leek te gaan. Hoewel hij op de afdeling ‘terug naar huis’ was geplaatst. De ontsnapping doet me een beetje denken aan de film en het boek ‘De 100-jarige die uit het raam klom en verdween’. Een portret van een man die er voor koos verder te leven terwijl binnen in het tehuis voorbereidingen werden getroffen om zijn verjaardag te vieren en hij dat niet wilde. Onze honderdjarige klom uit het raam om ook verder te kunnen leven. Zijn dochter berichtte me het volgende:
‘Sinds afgelopen dinsdagavond is mijn vader bij ons in huis. Mijn vader was heel ongelukkig daar.
Kreeg elke dag pas na 10.15 uur zijn ontbijt. Om 12.00 uur was het lunchtijd, maar dan had mijn vader nog geen trek. Hij had dan net zijn ontbijt op. Om 17.00 uur avondeten: aardappels en groentes waren niet gaar. Hij is in korte tijd heel veel afgevallen.
Door de etenstijden werden ook de medicijnen niet meer verspreid over de dag ingenomen. Plus niet volgens de voorschriften. Hij kreeg daardoor meer pijn. Paracetamolspiegel is helemaal van de rel. Mijn vader is heel goed op de hoogte, wanneer, hoe laat, waarom en hoe hij zijn medicijnen moet innemen.
Dat zijn benen niet ingesmeerd mogen worden in de ochtend i.v.m. aantrekken van de steunkousen. De steunkousen verliezen dan hun werking, maar de zorg bleef het in de ochtend doen. Grote ergernis voor mijn vader, dat er van alles mis ging.
De eerste twee dagen na opname ging hij een klein beetje vooruit, maar daarna ging hij steeds verder achteruit. Iedereen probeerde daar wat uit, om mijn vader weer mobiel te krijgen. De fysio, de zorg. Zonder eerst onderzoek door een arts, overleg met elkaar, wie wat doet en wanneer en een plan. In één dag tijd waren verschillende mensen, de zorg en de fysio wat aan het uitproberen met hem. Hij kreeg steeds meer pijn en kon steeds minder. Zijn rechterknie was vorig week zo dik en warm. Ondanks herhaalde verzoeken elke dag van onze kant werd daar niets mee gedaan.
Na het avondeten om 18.00 uur begon het personeel tegen de patiënten: wilt u al naar bed, zal ik u naar bed brengen? Mijn vader wil dan nog niet naar bed. Met het warme weer wilde hij graag nog even naar buiten. Net zoals vele andere op de reactiveringsafdeling. Op die afdeling zit men tijdelijk, totdat ze weer naar hun eigen huis kunnen of verhuizen naar een gelijkvloerse woning. Elk moment werd door de zorg aangegrepen om de mensen zo vroeg mogelijk in bed te krijgen.
Dan zal ik het maar niet hebben over dat hij niet durfde te bellen, om naar het toilet te gaan. Men liep steeds te mopperen op de gang, belt die of die al weer. Of we zitten met zijn allen te eten, koffiepauze, theepauze, overleg. U kunt toch wel wachten.
Na verschillende dagen achter elkaar gesprekken te hebben gehad met de teamleider zorg en de arts. barste dinsdag de bom. Wij hadden -ook mijn vader- er geen vertrouwen meer in. Dinsdagmiddag in het ziekenhuis geweest, foto’s gemaakt van zijn been en bekken aan de rechterkant gelukkig niets gebroken. Gisteren is een huisarts bij ons geweest. Zijn knie en bovenbeen zijn helemaal overbelast.
We hebben gelukkig nu 2x per dag thuiszorg. Wij hopen dat mijn vader weer zal opknappen, dat hij weer zal aansterken. Hij is blij dat hij daar weg is. Maar boos en teleurgesteld over hoe er met hem is om gegaan en dat hij nu niet mobiel is.’
Een paar jaar geleden plaatste de redactie van het BD een spion in een verzorgingstehuis en publiceerde de ervaringen die niet veel afweken van het verhaal van de dochter. Er leek maar één belang te zijn, dat van (de salarissen) van managers waarvan het aantal alleen maar groeide.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Bernadette zegt
Triest. En triest vooruitzicht voor mensen die geen/te weinig mantelzorg hebben.