Het schijnt dat er vraag naar is. En omdat er vraag naar is, zijn er natuurlijk ook lieden – of vertegenwoordigers van instanties – die het beloven: het eeuwige leven.
Sinds ik snap wat het inhoudt – eeuwig leven – , verlang ik er niet meer naar, en wens ik het zelfs mijn ergste vijanden niet toe. Het eeuwig leven is namelijk het vreselijkste dat iemand ten deel kan vallen. Dat lijkt in het begin natuurlijk niet zo, maar het gaat ook helemaal niet om het begin! Aan ieder begin komt een eind, maar bij een eeuwig leven begint het daarna pas.
Mijn kleindochter vroeg eens wat zij zich bij een eeuwig leven precies voor mocht stellen. Daar moest ik even over nadenken, want hoe leg je het onvoorstelbare op voorstelbare wijze uit. Lastig. Ik waagde een poging:
“Bespeel je een instrument?”, vroeg ik naar de bekende weg (want ik weet allang dat ze een beetje op een piano heeft gepingeld, en daar geen plezier aan beleefde). Ze schudde haar hoofd. “Niet meer”, zei ze.
Ik greep mijn kans en legde uit: “Als je eeuwig leeft,” begon ik … “dan heb je tijd genoeg om alle instrumenten die er bestaan virtuoos te leren bespelen. Bovendien heb je tijd zat om ook meteen maar alle geschreven muziekstukken, liedjes en andere nootjes uit het hoofd te leren, zodat je ze – zonder papier voor je – kunt spelen. Foutloos. En desgewenst achterstevoren, hangend aan een lamp. En als je dat allemaal kunt, is er ongeveer één dag voorbij van die hele eeuwigheid… er volgen er daarna nog ontelbaar veel.”
“O …” zei ze beduusd.
Ik had een geschokter reactie verwacht, maar die bleef uit. Wat ik maar zeggen wil: er komt geen eind aan, en de totale verveling slaat vroeg of laat onbarmhartig toe. Je hebt alles al beleefd, alles ervaren, alles doorgemaakt, geproefd, genoten, verafschuwd, en er valt werkelijk niets meer te verzinnen dat jouw verveling kan doorbreken. Je kijkt nergens meer van op. Geen verrassingen meer. Er is nog maar één uitweg denkbaar: dood gaan…. maar dát kan niet. Doodgaan is onverenigbaar met eeuwig leven.
Alles vergeten dan? Dat is ook zo wat. Dat staat gelijk met een eindeloos terugkerende vorm van geheugenverlies. En wat wil je dan vergeten? De taal die je spreekt? Hoe je moet bewegen? Of alleen welke film je al hebt gezien? Selectief geheugenverlies dus… Eeuwig leven met selectief geheugenverlies bestaat allang! Sommige mensen noemen dat “reïncarneren”. Je krijgt het idee dat je “nieuw” bent, leert opnieuw een taal en ervaart van alles opnieuw “voor het eerst” en verlangt misschien opnieuw naar ‘het eeuwige leven’ omdat je opnieuw angst ervaart voor ‘doodgaan’. Tja. zo gaan die dingen…
