Leven in Thailand – this is Thailand (2)

Het is al weer ruim een jaar geleden dat ik onder de titel This is Thailand een aantal eigenaardigheden beschreef die je als typisch Thais kunt beschouwen. Het zijn dingen die anders lopen dan we in Nederland gewend waren. Volslagen onlogisch soms, of compleet absurd, maar vaak ook aandoenlijk schattig. Dingen die in Nederland tot ongeduld, irritatie en zelfs agressie zouden leiden, maar waar hier niemand van opkijkt. En dat laatste geldt inmiddels ook voor onszelf. Tijd voor een update.

Immigration

Iedere 90 dagen moet een van ons op het immigratiekantoor gaan melden dat we er nog zijn. Sinds een paar jaar kan dat officieel ook online, maar meestal werkt de website waar dat moet gebeuren niet. Ook deze keer liep de boel vast, dus mocht ik er persoonlijk heen. Bij de online-melding moet je je persoonlijke gegevens en je paspoortnummer opgeven en als alles goed loopt is daarmee de kous af. Maar bij een melding op het immigratiekantoor moet je een formulier TM47 invullen en kopieën meenemen van de paspoortpagina met je pasfoto, de pagina met je visum en de pagina met je laatste verblijfsverlenging, én van de voor- en achterkant van de zogeheten departure card, die je krijgt als je het land binnenkomt. Er mogen geen 2 pagina’s/documenten op één kopietje staan en alle kopieën moeten voorzien worden van je handtekening. Na viereneenhalf jaar heeft immigration dus al 18 setjes met dezelfde kopieën van ieder van ons, naast de veel uitgebreidere set kopieën die we ieder jaar moeten aanleveren om onze verblijfsperiode te verlengen.

Tot een jaar geleden werd alles uitvoerig gecontroleerd en van een stuk of wat stempels voorzien, wat al gauw een kwartier kostte, maar tegenwoordig scant de beambte je paspoort, waarna er een volledig ingevuld TM47-formulier uit de printer rolt. Inderdaad, hetzelfde formulier als we zelf al hadden ingevuld, maar als ik ons zonder dat formulier had gemeld was ik weer teruggestuurd. Alle documenten worden aan elkaar geniet (inclusief 2 dezelfde TM47’s), er worden bewijsstrookjes in onze paspoorten geniet en na 5 minuten sta ik weer buiten. Ik snap goed waarom immigration vorig jaar naar een groter gebouw is verhuisd. Al die kopieën pasten natuurlijk niet meer in het oude kantoor.

Een Thai sprak laatst in ’t Drentse Gieten
“ik hou heel erg van nietjes nieten”.
Een dag niet geniet
doet mij veel verdriet,
nee, dan ben ik niet te genieten.”

Notaris

Soms ontkom je er niet aan: de notaris. In Thailand is dat geen apart beroep, maar heb je advocaten met notariële bevoegdheid. Net als in Nederland leveren die documenten die zowat standaard uit de computer rollen, maar factureren ze die alsof ze ze nog met kroontjespen hebben moeten uitschrijven. Gelukkig ligt het uurtarief hier een stuk lager dan in Nederland.

De afspraak was om 14:00 uur in Chiang Mai, op zo’n anderhalf uur rijden, maar de advocaat was er nog niet. Het kon nog een minuut of 5 duren, zei zijn assistent, maar wij konden alvast de papieren tekenen. Alles was al online voorbereid, maar de advocaat wilde graag wel dat we de originelen zouden meebrengen van alles waarvan we scans hadden gemaild. Die liggen in een bankkluis en daar had ik ze speciaal voor de gelegenheid uitgehaald. Daarbij moest ik mijn paspoort laten zien en in het advocatenkantoor kwam ik erachter dat ik dat niet had teruggekregen. De assistent vroeg niet naar alle andere documenten, maar alleen naar mijn paspoort. Toen ik opbiechtte dat dat op de bank was blijven liggen zei hij dat dat niet zo’n probleem was, want de scans die ik gestuurd had waren van goede kwaliteit. De originele documenten zijn eigenlijk alleen van belang als de scans niet goed leesbaar zijn. Voorwaar een leuke variant op de catch-22. Als ik de documenten niet uit de kluis had opgehaald had ik mijn paspoort bij me gehad. Maar doordat de documenten noodzakelijk waren kon ik mijn paspoort vergeten. Maar achteraf waren de documenten toch niet noodzakelijk, dus had ik mijn paspoort gewoon in mijn tas kunnen houden. Ben ik nog te volgen?

Tegen half 3 waren alle papieren (inclusief ook hier alle kopieën van zelf aangeleverde officiële documenten) getekend. Met een minuut of 5 zou de advocaat er nu wel zijn, zei de assistent. Om 14:58 uur kwam hij binnen. Volgens de Thaise normen nog op tijd, want de 14 zat nog steeds in de klok. Dat moet je ruim zien.

Makro

Ja, je leest het goed. De van oorsprong Nederlandse groothandel zit ook in Thailand. Ik heb nog nooit zo dicht bij een Makro-vestiging gewoond als nu hier in Nong Noi. We proberen die zaak zoveel als mogelijk te vermijden, maar voor sommige dingen, zoals noten en zaden voor in het muesli-ontbijt, kunnen we alleen maar daar terecht. Het ontbijt is eigenlijk de enige maaltijd die we nog westers doen, waarbij we overigens kokosmelk gebruiken in plaats van yoghurt, en er een flinke lading vers fruit in gooien.

Zoals bij alle grote winkels is er eerst een temperatuurcheck. Mocht die onverhoopt te hoog zijn, dan is er geen man overboord. Naast de ingang staan een stuk of wat stoelen, keurig op anderhalve meter van elkaar, en daarvoor staat een reuzeventilator te blazen. Na 5 minuten zitten op zo’n stoel mag je het nog een keer proberen en voor de meeste mensen werkt dat. Echt een veilig gevoel.

Het was ontzettend druk in de Makro en ook bij de kassa stonden lange rijen. Nadat al mijn boodschappen waren gescand pakte het kassameisje het doosje brownies dat ik mezelf cadeau had gedaan. Ze zei iets wat ik niet begreep en liep met de brownies de zaak in. Ze bleef best een tijdje weg, maar kwam op een gegeven moment weer terug met twee doosjes brownies. “Flie” zei ze, hetgeen de verthaiste vorm van het Engelse free is.

Ik keek wat gegeneerd naar de lange rij wachtenden voor de kassa, maar niemand keer geërgerd. Sterker nog, het leek alsof ze allemaal nog veel blijer waren dat ik een gratis doosje brownies had gehad, dan ik zelf was. Er werd enthousiast geknikt en geglimlacht. Daar werd ik op mijn beurt dan ook weer veel blijer van dan van die extra brownies. Nadat ik de boodschappen in de auto had gezet kwam het oude mannetje dat de karretjes verzamelt meteen aangerend om mijn karretje over te nemen. Ik besloot hem het extra doosje brownies te geven. Terwijl hij met mijn karretje wegliep hoorde ik hem tegen iedereen zeggen dat hij brownies van de falang had gekregen. Zo liet hij een spoor van breed lachende mensen achter op een overvol Makro parkeerterrein.

Goban Hou

De Goban Hou is de bouwmarkt. Eigenlijk heet het Global House, maar dat is voor een Thai onuitspreekbaar. De klankcombinatie gl is gewoon onmogelijk, dus die l skippen ze. En een l op het eind van een woord is natuurlijk echt te zot voor woorden. Iedereen weet dat de eind-l moet worden uitgesproken als een n. Een s als eindletter wordt een t, maar hoe zit het dan als er nog een e achter komt? Ach, geen idee, dus dat se wordt ook maar geskipt. Goban Hou dus.

We hadden er een skippybal gezien en we hadden eerder al eens filmpjes gezien waarin paardjes zich kostelijk amuseerden met zo’n bal. Dus ik ging er eentje halen. Er lag één opgepompt exemplaar bovenop een stuk of wat doosjes waarin ze nog plat verpakt waren. Het leek me wel zo handig om het ding kant en klaar mee te nemen, dus ik liep ermee richting kassa, maar dat ging mooi niet door. Ik werd onverbiddelijk teruggewezen, moest mijn opgepompte bal afgeven en kreeg er een doosje voor in de plaats.

Gelukkig had ik ooit onthouden dat een pomp in het Thais een pam is, afgeleid van het Engelse pump, maar dan zonder die rare eind-p. Khun mie pam mai, probeerde ik en ogenblikkelijk werd ik meegetroond naar een vitrine waarin feesttoeters leken te hangen. Een medewerker haalde er een toeter uit, prikten hem op de bal en begon driftig te pompen. Er gebeurde niks met de bal. Na een paar minuten gaf hij het op en liep weg met de nog altijd platte skippybal. Ik bestudeerde de feesttoeter, die volgens het etiket inderdaad een pompje bleek te zijn. Maar als ik mijn vinger op het gaatje hield en begon te pompen werd de lucht gewoon van achteren aangezogen en afgevoerd. Typisch Thais pompje zogezegd.

De medewerker kwam weer terug met de skippybal, die hij ergens had weten op te pompen. Hij vroeg of ik het pompje er nog bij wilde kopen, maar dat heb ik beleefd afgewimpeld. En zo liep ik even later dan alsnog met een opgepompte skippybal naar buiten. Maar wel met een uit een doosje. Want zomaar zo’n losse bal meenemen dat kan natuurlijk niet. Dat snap ik ook wel.