Het jaar 2021 – dag 75 – stemmen

Vandaag ben ik, als door de landelijke overheid erkend gebrekkige gaan stemmen in de kelderruimte van de woontoren naast de Kloosterbunker. Als ik 30 latten van anderhalve meter aan elkaar zou verbinden zou ik de woontoren zo aan kunnen raken.

Het stembureau is aan de mooie tuinzijde van de toren, de tuin is prachtig, met een pagode en leuke bankjes. Het is hier zo mooi, mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, noemt het hier het Giethoorn van Rotterdam. Met boomgaarden, de Rotte, de speeltuin met de weliswaar afschuwelijke naam De Blijde Wei, ook voor ouderen leuk met de geitjes, mooie natuur en een onnatuurlijke rust.

Nou okay, ik naar dat stembureau. Moest mijn stempas laten zien en m’n rijbewijs, de beambte vraagt of ik effe mijn mondkapje wil laten zakken om te verifiëren of ik ook werkelijk ben die op de foto staat in het rijbewijs. Het klopt en ik krijg een stembiljet mee met een klein scherp geslepen rood potloodje.

En dan begint de fanfare met de naam Op naar het licht te spelen: ontwaakt verworpen der aarde…Rode vanen wapperen, er hangen foto’s van Willem Drees en Troelstra en Joop den Uijl aan de muren van het stembureau, ik hoor en zie het nu pas. Ik ruik de lucht van de Paasvuren en hoor hoe de arbeiders marcheren op de eerste Mei, de Dag van de Arbeid. Ze eisen rechtvaardigheid. Arbeidersmacht. Mijn vader komt binnen, breed lachend, ik zie collega’s van Het Vrije Volk verschijnen, op naar het licht. De socialisten van Progressief Overleg Roosendaal (POR) komen binnen lopen, de havenarbeiders die mijn vrienden zijn, mijn moeder is er, lid van de vrouwenafdeling van de PvdA, mijn opa en oma, lid van de CHU en ARP, maar dat maakt niet uit, ze zijn socialisten, mijn vriendin is er, van de zeevisser.  Ooms en tantes, buren uit Het Oude Noorden, de vakbond. Het is één groot feest.

Ik word op mijn schouder getikt door het hoofd van het stembureau. ‘Meneer Hoek, ontwaken, gaat het wel goed met U?’ Het is leeg in de kelder van de toren. De beveiliger en de ambtenaren kijken me aan. Weer zo’n verwarde oudere?

Ik ga het stemhokje in en kleur het rondje voor de naam van Renske Leijten rood, de rechtvaardige, die samen met Pieter Omtzigt van het CDA de verschrikkelijke door de belastingdienst veroorzaakte kindertoeslagenaffaire blootlegde. Het is het enige rood in het stembureau, dat rondje. Wat moet ik met dit potlood, vraag ik aan het hoofd. Je mag het meenemen maar ook in deze doos stoppen.

In de Kloosterbunker denk ik aan de schitterende conference van Freek de Jonge die ik afgelopen weekeinde op de tv zag. Net als Marten Luther King had hij een droom, dat Mark Rutte enkele uren voor de verkiezingsuitslag terug zou treden als lijsttrekker en politicus. Dat hij zou zeggen: het is genoeg geweest, net als honderdduizend anderen dat vinden.

Freek vond het verbazingwekkend dat de burgers nu pas in verzet komen tegen Rutte III, door de coronamaatregelen.

Ik zing zelf maar achter mijn werktafel Op naar het licht, zoals dat vroeger om 7 uur ’s morgens uit de luidsprekers van de radio met het groene oog in onze arbeiderswoning klonk, als de VARA de dag begon met uitzenden. De mezen op het balkon fluiten mee.

Somewhere over the rainbow, skies are blue.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.