Het jaar 2021 – dag 50 – eentweedrie in godsnaam

Zo tijdens het samenstellen van de krant draai ik een plaatje. Dat is een ouderwetse term toen er nog volop platenspelers in de huizen stonden, waarmee je een singletje, EP of LP kon afspelen. Mijn muziek een paar duizend cd’s, zit in de PC. Tegenwoordig stream je.

Ik luister naar van alles, rap, blues, pop, rock, jazz, klassiek en volkszangers. Soms een boeddhistisch deuntje, niet vaak. Ik heb een lijst samengesteld van muziek die ik graag wil horen, deze week hoorde ik een Rotterdamse zanger van wie de grootouders allochtoon waren Ketelbinkie zingen. Harstikke leuk maar ook droevig. ‘Toen wij uit Rotterdam vertrokken, met de Edam een ouwe schuit, met kakkerlakken in de midscheeps en rattenesten in het vooruit.’ Het verhaal gaat over een ketelbinkie, een jong ventje, het manusje van alles aan boord, die zijn moeder bij vertrek niet durfde zoenen omdat dat niet bij zeelui hoort. Het ventje wordt ziek ‘zieke zeelui zijn nadelig en brengen schade aan de vracht.’ Op volle zee sterft de ketelbink ‘is van zijn brits niet opgestaan’ en met ‘een een, twee, drie in godsnaam, ging het lichaam overboord.’

Mijn broer, god hebbe zijn ziel, voer ook op de grote vaart. Eerst op de Rijnvaart later op de oceanen. Als hij naar zee vertrok, zo heet dat, was mijn moeder altijd verdrietig, al toonde ze dat niet zo. Ik zag het aan haar gezicht, de knokkelige handen bijeen. Het was niet alleen de afwezigheid van mijn broer waaronder ze leed, ze zag ook het gevaar van de zee. Met een, twee, drie in godsnaam… Mijn broer bleef soms wel een half jaar weg, stapte op zee menig keer over van het ene naar het andere schip van dezelfde maatschappij. Hij stuurde mijn moeder brieven, waar hij was en hoe het hem verging. Een paar dagen voordat hij weer thuis was zat onze hond Hertha voor de buitendeur te wachten. Een zeehond.

Mijn broer is in een afschuwelijk verpleeghuis in Groningen gestorven. Hij kreeg niet de aandacht die hij verdiende, het was er vies en smerig. Een, twee, drie in godsnaam had ik beter voor hem gevonden. Op die laatste eindeloze grote vaart.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.