Hondje

Sonja* stond op het punt om naar Spanje af te reizen. Dzogchenleraar Namkhai Norbu rinpoche gaf daar een retraite over de Vlucht van de Garuda, waar Shabkar Lama zijn bekende en prachtige boekje over schreef. Ze had alles al geregeld, en ging nog gauwgauw  haar hondje uitlaten voor ze met de trein naar Schiphol zou vertrekken. Het beestje mocht niet mee in het vliegtuig, maar na een week zou Sonja alweer terug zijn. Dat was te overzien, dacht ze.
Het hondje liep zoals altijd los en gehoorzaam naast haar. Zo ook deze keer. Alles ging goed. Haar bevriende buren zouden het hondje, Nelis, in huis nemen tot de terugkeer van zijn vrouwtje. Toen knalde er dichtbij vuurwerk. Hartje zomer.  Of het was de terugslag van een klep in een automotor. Of er werd geschoten. Tenslotte begint dit verhaal in Amsterdam, waar schietpartijen volkomen normaal zijn. Helaas had Nelis door de wijze waarop de wereld tijdens de jaarwisseling met een knallende orgie van vuurwerk viert, een trauma opgelopen. Dit speelde op volle kracht op en hij ging er gillend vandoor. In volslagen paniek. Ook Sonja raakte in paniek. Temeer omdat ze niet zo snel ter been was na een knieoperatie, dus ze kon Nelis ook niet achternarennen. Bovendien was hij  razendsnel en in een oogwenk uit het beeld verdwenen. Sonja liep zo snel als haar knie het haar toestond naar huis en waarschuwde de buren die onmiddellijk een zoekactie in de buurt ontketenden. Andere buren deden ook mee, maar Sonja dreigde inmiddels de trein te missen. De meelevende oppasburen haalden haar over om toch te vertrekken en verzekerden haar dat ze zouden blijven zoeken en het haar te laten weten als Nelis gevonden was. Sonja liet zich overhalen, want de tickets waren betaald en het hotel geboekt. Een andere buurman, Ruud, bracht de bezorgde Sonja met de auto naar de trein. Onderweg vertelde hij, dat ook hij en zijn vrouw over twee dagen naar Barcelona zouden vertrekken om de rest van de retraite bij te wonen.
Sonja was inmiddels al twee dagen in Spanje en had nog niets gehoord over Nelis. Ze had een klein telefoontje waarmee ze kon sms’en en was daar ook niet al te handig mee, zodat de communicatie over het lot van Nelis beperkt bleef tot een veelvuldig herhaald ‘Nog niet terug.’
Ze was ten einde raad en bleef wanneer mogelijk in sms-contact met haar buren, die er alles aan deden om Nelis terug te vinden. Overal foto’s ophangen, sociale media inschakelen, de dierenbescherming, de politie; alleen Nelis werkte niet mee en bleef helaas onvindbaar. Sonja woonde rinpoche’s onderricht bij en had de grootste moeite om geconcentreerd te blijven. Haar gedachten dwaalden voortdurend af naar haar hondje. De derde dag ging ze in de uren dat er geen teaching was en ze zichzelf moest vermaken een bezoek brengen aan de Sagrada Familia in Barcelona. Dat zeer bijzondere bouwwerk van Gaudi, in 1882 begonnen, en waar nog steeds aan gebouwd wordt. De basiliek is op die plaatsen waar het verantwoord is toegankelijk voor publiek. Ze was bezig aan de beklimming van één van de torens. De toeristen werden door de aanwezige gidsen aangespoord om door te lopen en niet al te lang bij een venster te blijven staan om van het uitzicht te genieten.  Sonja beklom ondanks haar pijnlijke knie de trappen en bleef even stilstaan om door een venster, hoog in de toren, naar buiten te kijken. In de toren tegenover haar  verschenen volkomen onverwacht, als een aangezet beeld op een HD tv-scherm, Ruud en zijn vrouw, Maria. Ze staarden elkaar verbijsterd aan, maar werden in beide torens aangespoord om verder te lopen. Ruud kreeg nog juist de tijd om in de hun toegemeten tijd van ongeveer drie seconden te roepen: ‘Hij is terug, hoor!’ voordat hij, zijn vrouw en Sonja, in wie het vuurtje van blije opluchting was ontstoken definitief uit elkaars beeld verdwenen.

*Alle namen zijn gefingeerd