Het jaar 2020 – dag 239 – bergenopzoom

Na het avondeten thuis maakte ik me op om op te stappen. ‘Ik ben even naar de hoeren, hoor’, zei ik tegen mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen. ‘Is goed, dan vul ik even de vaatwasser’, antwoorde ze. Ik denk dat er weinig mannen zijn die zo openlijk bordeelbezoek aankondigden. Ik ging er ook niet heen om de pijp uit te kloppen, maar omdat in die tehuizen vrouwen, prostituees werkten die mij als misdaadverslaggever konden voorzien van informatie.

Die vrouwen horen veel omdat hun klanten er niet alleen voor de seks komen maar ook hun gemoed luchten. Weliswaar hebben ze een soort beroepsgeheim maar gerichte vragen en als de veiligheid van personen in gevaar is, willen ze wel beantwoorden. En als ze de journalist kunnen vertrouwen die volgens artikel 10 van een Europees verdrag ook een beroepsgeheim heeft.

De hoeren in de lead van deze column werkten in een club waarvan de eigenaar een informant van mij was. Ik ging er dus niet heen voor de vrouwen met wie ik na de kennismaking over allerlei zaken sprak, kinderen opvoeden, de prijs van benzine en aardbeien en niet over het bedrijven van seks, maar voor de uitbater. In dit geval duurden die gesprekken wel een week of twee, elke avond als de club open ging. Ik durf wel te bekennen dat ik niet erg op mijn gemak in een fauteuil zat in die club. Gelukkig was het er vrij donker, waarom weet ik ook niet, maar in die tijd werden er ook veel overvallen gepleegd op seksclubs en geschoten. Ik was ook bang een bekende tegen te komen, voor je het weet sta je als hoerenloper bekend. Als het werk het toeliet ging de uitbater naast me zitten en leverde hij me informatie.

Heel vroeger, toen Katendrecht in Rotterdam nog een hoerenbuurt was, waren veel van die vrouwen ook mijn gesprekspartners. Rond het Atjehplein waren cafés en bars gevestigd, waar zeelui uit verre landen na lange reizen zich klem zopen en na afloop of tijdens naar de hoeren gingen. In mijn herinnering waren dat toch heel andere vrouwen dan die in de club. Meer types oudere huisvrouw. Maar ze wisten veel.

Ik kwam ook wel bij prostituees thuis. Een ervan woonde in Bergen op Zoom, dat was een thuiswerker en een vriendin van de meesterkraker Aage Meinesz, de man met de thermische lans die ik nog voor zijn dood in 1985 opzocht toen hij in niet zulke meesterlijke omstandigheden in een kamer in Rotterdam-West woonde waar hij door junkies gejatte tv’s en bandrecorders opkocht voor een geeltje. Die thuiswerker was een gewone vrouw die zich voornamelijk met telefoonseks bezig hield. Het kwam voor dat ze aardappelen zat te schillen en ik ook aan de keukentafel zat, dat de telefoon rinkelde en ze ineens met een heel andere stem zei tegen de opbeller: ‘Zal mamma jou eens met een zweepje op de billen slaan?’ Ondertussen nog een eigenheimer uit z’n jasje helpend.

Mijn liefste prostituee was een jonge meid, we konden het goed met elkaar vinden en lachten wat af. Ze had een hoog normbesef en toen moordenaars na hun daad zich bij haar verkleedden en met bloed bevlekte kleding bij haar achter lieten, belde ze mij op om dat te melden. Door haar kwam de recherche op het spoor van die daders, die echter nooit door een rechter veroordeeld zijn omdat er onvoldoende bewijs was. Op de een of andere manier wist zij vaak in de problemen te komen zoals op de dag dat een kind zou worden omgebracht en zij daar kennis van droeg en dat niet kon verdragen. Thuis luisterde ik naar haar verhaal, de tijd drong. De politie die ik op de hoogte had gebracht zonder haar naam te noemen had een post- en volgteam op me gezet zodat ze ’s middags werd aangehouden. Gelukkig werd het leven van het kindje door haar toedoen gered.

Je hebt prostituees en souteneurs. Het volgende speelde zich af in het Oude Westen van Rotterdam, een zeg maar levendige arbeidersbuurt. Een vrouw verdiende er liggend de kost en de souteneur leefde op haar zak. Hij verbleef uiteraard niet in het peeskamertje maar in een vertrekje ernaast als de vrouw aan het werk was. Op een dag kwam uit dat hij een kijkgat in de tussenmuur had geboord, volgens eigen zeggen om de veiligheid van de vrouw te garanderen, maar de klanten vonden dat niet zo prettig en de vrouw ook niet. Er brak een opstand uit in de arbeidersbuurt en de souteneur moest benen maken. Er zijn grenzen.

Ik ben me er van bewust dat mijn prostituees de luxe van een goede huisvesting hadden, niet verslaafd waren en geen junks die voor een paar gulden of euro in onveilige buurten hun lichaam verkopen.  Dat mannen daar misbruik van maken. Daarover zijn geen vrolijke verhalen te schrijven. Mijn god, wat maken die mensen een ellende mee.

Prostituees worden tegenwoordig sekswerkers genoemd.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.