• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Tiende jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • André Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Taalanguage

2 augustus 2020 door Henk van Kalken

Mijn Koreaanse rustverstoorder van een bekend merk tingelde een blues-achtig melodietje.
Ik had eigenlijk geen zin en liet hem uittingelen. Na twee minuten heerlijke stilte begon het ding met hernieuwde energie, en om ervan af te zijn mompelde ik, met alle tegenzin die ik maar in mijn stem wist te leggen: ‘Haallooh…?’
‘Hai. Johan. And still not enlightened.’
‘Oh, hallo. Ik ook niet.’
‘Sure?’
‘Wat is zeker?’
‘Nothing.’
Ik kende hem nog van vroeger, een man die al zijn hele leven bezig was aan een nooit eindigende zwerftocht langs religieuze halteplaatsen in de geest zowel als over de aardbol. Hij doet dat onder andere door immens lange fietstochten te maken. Door Europa, maar ook wel – fiets mee in het vliegtuig – door Thailand en Indonesië. Scientology, Boeddhisme, advaita, Jehova’s en Pinkstergemeente. Johan doet daar niet te benauwd over. Zijn laatste uitstapje was in de moederschoot van de Rooms-katholieke kerk. Dus in Rome. Hij werd ‘tot in zijn merg’ geraakt door  gregoriaanse gezangen. Na een half jaar liet hij dit weer even gemakkelijk vallen, omdat hij ‘dwars door de hypocrisie van dit liturgische gejammer’ heen keek. Zijn fiets was volkomen aan zijn persoonlijkheid aangepast, of zijn persoonlijkheid aan zijn fiets – dat is me nooit duidelijk geworden. Geschilderd in vele, in elkaar overvloeiende kleuren en behangen met allerlei religieuze vlaggetjes en symbolen. Hij had hem zelfs een naam gegeven: Wanderer. Zwerver, voor Nederlands-taalkundige hardliners, ik bedoel fanaten. Naarmate Johan ouder wordt, heb ik gemerkt, zit er een bepaalde ontwikkeling in zijn conversatie die mij dwingt de paramita van het geduld te beoefenen. Hij mengt namelijk steeds meer Engels in zijn taalgebruik. Dat beperkt zich trouwens niet alleen tot Johan, het is een maatschappijbreed fenomeen. Ergens in de jaren vijftig, toen ik nog een straatjochie was, vonden we Engels al ‘machtig.’ Ik herinner me een buurjongetje dat Gerrit heette, die alleen naar je luisterde als je hem met ‘Sjonnie’ aansprak. In het voetbal had de taalvervuiling toen ook al zijn intrede gedaan, en werd een strafschop een pienantie,  een hoekschop een conner en je telde niet meer mee als je ‘buitenspel!’ riep in plaats van ‘ofseid’ in algemeen beschaafd Amsterdams.
In een dorpje ergens in Noord-Groningen zag ik laatst een vuilniswagen rijden, met aan de zijkant de tekst: “We keep the enviroment clean for you!” ‘Da kink nait lezen,’ mopperde een oude Groninger en nam een haal van zijn shagje. Hij blies een rookwolk uit en liep hoofdschuddend weg. Waarom doen mensen dat, verengelsen? Welk vreemd mechanisme zorgt ervoor dat ons mooie Nederlands geleidelijk steeds meer vervuild raakt door het Engels? De zaak waar ik mijn heerlijke elektrisch verstelbare stoel heb gekocht heeft op het etalageraam staan: Designed to relax. Alsof ik niet Nederlandstalig acheroverliggend kan ontspannen.
Let wel, Ik ben gek op Engels, het land en de cultuur, en per saldo zullen we er niet slechter op worden, gezien het internationale gehalte van de wereldwijde ontwikkelingen. Bovendien hield mijn leraar, Namkhai Norbu rinpoche zijn teachings (jaja, ik weet het: leringen) altijd in het meest fantastische Engels dat men zich kan voorstellen. Met een Tibetaans-Italiaans accent. En al zijn boeken zijn in die taal. Iemand die geen Engels spreekt en verstaat heeft, zoals rinpoche  dat noemde, verminderde capaciteit en een obstakel om zijn dharmalessen te volgen, tenzij iemand voor je vertaalt. Ik merkte gaande de dzogchenreis dat mijn Nederlands ook geïnfecteerd raakte.
Als onze sangha bijeen kwam, vroeg ik vaak: ‘welke practice hebben we tonight?’  In het publieke domein gebeurt hetzelfde. Politici, talkshowpresentatoren, en vooral vertegenwoordigers uit het bedrijfsleven vervallen vaak in een taalgebruik dat haaks staat op het goede, oude Algemeen Beschaafd Nederlands. Om de gemiddelde manager te kunnen begrijpen is het wel zo handig om eerst een cursus middelbaar Engels te volgen. Onze eigen premier hoor ik vaak zeggen als het over iets nieuws gaat: ‘In de nuuwe situatie…’ De integratie van het Engels in onze taal, vrees ik. Of het nuuwe bekakte spreken, dat kan natuurlijk ook.
Het Engels maakt natuurlijk deel uit van het Indo-Germaans  waaruit ook onze taal, het Fries en het Duits uit afkomstig zijn. En taal verandert. Ik begrijp die verengelsing ook wel, het is alleen maar dat het me verstoort. Dus voortdurend iets to liberate… u weet wel, te bevrijden. Zo stond ik laatst bij de balie van een supermarkt met een kassabon die niet klopte. De jonge vrouw met wild krulhaar bestudeerde het bonnentje , raadpleegde de computer en prevelde: ‘Wait a minute… eh… that’s aah…’ Ze fronste en riep: ‘Shit! What the f…’ Gelukkig hield ze zich in. Ze bevingerde razendsnel het toetsenbord, wierp een blik op het scherm en terwijl er een glimlach als een zonsopgang doorbrak riep ze: Yes!’ Ik kreeg behalve die glimlach een nuuw, eh, nieuw bonnetje,  waarmee ik het verschil kon laten uitbetalen. Wáárom toch die irritante overdaad aan Engels, dacht ik weer, maar ze was heel mooi, zodat de hypocriet in mij slijmde: ‘Nou, thanks, hè!’ Ik draaide me om en liep de zon tegemoet, terwijl haar stem mij nog naklonk: ‘No problem!’ Ik realiseerde me dat ze alleen Engels tegen me gesproken had. En dat in een supermarkt in Roden!
Shit happens. Eh…

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Boeddhisme, Columns, Dzogchen Tags: Engels, Europa, fietstocht, shit, taal, Thailand, verlichting

Lees ook:

  1. Het jaar 2018 – de honderdentweeentachtigste dag – entourage
  2. Leven in Thailand – blokfluit
  3. Kersverse Nederlandse bhikkhu Ariyadhamma (Arjan Schrier) reist door Thailand en Myanmar
  4. Midas

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Piet Nusteleijn zegt

    3 augustus 2020 om 09:32

    Lekker stukkie, ‘Driemaal corner penantie’.
    Djushè..

Primaire Sidebar

Door:

Henk van Kalken

Henk van Kalken heeft affiniteit met het boeddhisme (Kagyu) en is dzogchenpractitioner. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 21 april 2021
    Zen Spirit Doorgaande groep Meditatie Arnhem
  • 21 april 2021
    'Natuur: één Leven' - ONLINE Lezingenserie
  • 22 april 2021
    Doorlopende groep Vipassana Haarlem
  • 25 april 2021
    Open les Kum Nye Tibetaanse Yoga | Online
  • 25 april 2021
    Boeddhisme in een notendop
  • bekijk de agenda

De werkplaats

De werkplaats.

Boeddhistische kunstenaars

Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
lees meer »

Pakhuis van Verlangen

In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

Van de bergen naar de stad

Kees Moerbeek - 18 april 2021

De leiders van het Nieuwe Boeddhisme (shin bukkyō) beweerden dat het Japanse boeddhisme evolutionair de meest geavanceerde vorm was van Boeddha’s leer. Anderen gingen zelfs zover om te beweren dat het zuivere boeddhisme alleen in Japan bewaard is gebleven.

Het zelfgekozen levenseinde

Erik Hoogcarspel - 15 april 2021

Je hoort steeds meer tegenwoordig dat een leven “voltooid” kan zijn, alsof het leven een klus is die je moet klaren. Ik begrijp het gevoel, maar uit de bijna-doodervaringen blijkt dat mensen die op het randje zijn geweest opeens andere opvattingen hebben gekregen.

De brug tussen China en Japan

Kees Moerbeek - 4 april 2021

Toen het koninkrijk Silla zich in het jaar 57 losmaakte van China, ontstonden de Drie Koninkrijken van Korea. Dit waren: het koninkrijk Goguryeo, het koninkrijk Baekje en het koninkrijk Silla. Dit artikel gaat met grote stappen door de geschiedenis van Korea. Eeuwenlang was het land de brug die China met Japan verbond en ook de brug waarover de Boeddha naar Japan reisde.

Ardan

Ardan - 4 april 2021

...

Over het lijden van boeddhisten in Bangladesh

Kees Moerbeek - 28 maart 2021

Bangladesh werd in 1971 na een wrede onafhankelijkheidsoorlog onafhankelijk van Pakistan. Dit ‘land van de Bengalen’, de letterlijke betekenis van ‘Bangladesh’, is de delta van de rivieren de Ganges en de Brahmaputra en grenst zowel aan India als aan Myanmar. Zo’n 0,6% van de ruim 162 miljoen Bengalen is Theravada boeddhist en 95% is moslim. In 1988 werd de islam er staatsgodsdienst. Dit artikel gaat over de grote lijnen van de positie van de boeddhisten.

Meer onder 'pakhuis van verlangen'

Footer

Boeddhistisch Dagblad

Meest recente berichten

  • Het jaar 2021 – dag 110 – solidariteit
  • Hans de Booij – de Dalai Lama kwam op straat op mij toegelopen
  • ‘Gezondheid is het hoogste goed, nirvana het hoogste geluk’
  • Boeken – Religieus atheïsme
  • Animal Rights – Steeds meer proefdieren dood zonder te zijn gebruikt

Reageren

We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

Over het BD

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
Lees ons colofon.

Zie ook

  • Contact
  • Over ons
  • Columns
  • Reageren op de krantensite

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

 

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

 

loading Annuleren
Bericht niet verstuurd - controleer je e-mailadres!
E-mail-controle mislukt, probeer het opnieuw
Helaas, je blog kan geen berichten per e-mail delen.
Boeddhistisch Dagblad
Powered by  GDPR Cookie Compliance
Privacy en cookies

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Noodzakelijke cookies

Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

Bezoekersstatistieken

We gebruiken Google Analytics voor het bijhouden van bezoekerscijfers.

Dit helpt ons bij het verbeteren van de website; zo weten we wat wel en niet gebruikt of gelezen wordt.

Alle cookies staan uit in je browser. Zet cookies aan alsjeblieft, als je wil dat we je voorkeuren opslaan,

Privacy

Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens