Pas afgelopen zaterdag hoorde ik dat de boeddhistische filmmaker Emil van Zuylen is overleden. Hij was pas 45 jaar oud.
Ik ontmoette Emil voor het eerst in het gebouw van de boeddhistische omroep (BOS) in Hilversum toen er door Elisabeth ter Borg, radiomaker Agnes Sommers en ik plannen voor het project Boeddha in de Linie waren ontwikkeld. In maart van 2014 zouden vier boeddhistische beeldende kunstenaars ieder twee weken in en tussen de bunkers langs de Lek doorbrengen. In relatieve afzondering.
De BOS wilde daar een film over maken en via de publieke omroep uitzenden. Emil ging de film regisseren. In Hilversum vertelden we over onze plannen.
Toen de kunstenaars in de linie woonden en werkten- met ieder hun eigen perceptie, vreugde en angsten, kwam ik Emil nog een paar keer tegen. Een jonge, enthousiaste filmmaker die volgens mij een grote toekomst als filmmaker tegemoet kon zien. Nu is hij dood en ik kijk al de hele dag naar zijn jongensachtig portret. Met melancholie, weemoed en verdriet.
Nog voor het project van start ging bracht ik zelf een nacht door in een bunker langs de Lek. Ik wilde ervaren wat de kunstenaars zouden ervaren. ’s Nachts hoorde ik het getrippel van levende wezens en het geroep van vogels. Het was er aardedonker.
Op een donkere, onverlichte avond reed ik van Culemborg naar Everdingen over een dijk langs de Lek. Ik kon toen nog maar net een man ontwijken die op de dijk stond. In het voorbijgaan zag ik dat het Emil was. Later begreep ik van hem dat hij zich verbonden voelde met de stromende Lek, een stroom die leeft, neemt en geeft.
De dood hoort bij het leven, ik ben zelf ook in de levensherfst beland. Maar mensen zouden niet zo jong mogen sterven. Daar zou een verbod op moeten zijn.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.
