“Moslima’s uitschelden is gelukkig niet zo dodelijk als kogels en messen” (Ephimenco in Trouw).
“Drugs moeten mogen, want alcohol mag ook” (vaak gehoord).
“De regering heeft nu geen meerderheid meer in de Tweede Kamer. Maar ach, dat had ze in de Eerste Kamer ook al niet” (Frans Weisglas in radiointerview)
Wat hebben deze uitspraken gemeen?
Steeds wordt iets goedgepraat dankzij de vergelijking met iets anders. Wat nu problematisch lijkt, wordt afgezwakt door de vergelijking met eerder, liefst groter ongemak. Ook al blijft ongemak nog steeds ongemak en zit er ruis op de vergelijking, toch is het een algemeen aanvaarde tactiek om een meningsverschil te beslechten.
Deze voorbeelden zijn maatschappelijk. Maar ook als het gaat om de persoonlijke duiding van tegenslag in het leven leidt vergelijking vaak tot vergoelijking.
Wanneer misère hen treft, zoeken mensen bijvoorbeeld nogal eens troost in de gedachte dat het veel erger had kunnen zijn. Ze citeren gevallen van drastischer leed, waartegen de eigen malheur vervolgens wordt weggestreept. In een innerlijke dialoog leiden mensen zichzelf eventjes om de tuin.
In religies wordt die redenering gelegitimeerd door een beroep op een goddelijke regisseur. In zijn bovenmenselijke wijsheid verdeelt die de ellende over de mensen, de een wat meer, de ander wat minder. De lichtere dosis wordt geduid als geloofsbeproeving, gebedsverhoring, of aanleiding tot dankbaarheid. “Must get down on knees, and give thanks that others in the world are suffering far worse than me” (uit Anna Burns, Milkman).
Mensen zijn vindingrijke betekenistoekenners, zowel maatschappelijk als persoonlijk. Hoewel een goedpratende vergelijking nog manker gaat dan met de doorsnee vergelijking al het geval is, wordt deze denkwijze gezien als heel normaal. Bevredigende zingeving hoeft in de praktijk niet noodzakelijk alle regels van de correcte redenering te volgen. Het zingevingslandschap wemelt van de kromme paadjes.
Nu ik erover doordenk: zou de populariteit van de Mattheus Passion en The Passion ook op deze neiging tot vergelijken gestoeld zijn?
Kay zegt
Prima beschreven onderwerp. Toch nog een opmerking. Er is ook zoiets als slachtofferisme. Als religie ben je slachtoffer van onderdrukking en discriminatie, je ziet dat heel sterk in de islam. Omdat een heel aantal moslims zich hier onderdrukt voelen gaan ze vaak lijden aan de slachtofferrites omdat ze zich vaak superieur voelen tegen over anderen en die hun superioriteitsgevoelens wille opleggen aan anderen. Vaak zijn het mensen met een fanatiek en fundamentalistisch geloof. Salafisten hebben vaak het gevoel dat ze zich onderdrukt voelen, en terecht. Maar hun fanatisme en fundamentalisme willen we hier niet hebben. Deze intolerante gelovigen zullen niet totdat stoppen ze alleen kunnen heersen. Veel mensen voelen deze arrogantie en intolerantie in dit fanatisme en reageren dat af op minder onschuldige uitingen zoals gedrags- en kledingcodes. Helaas zitten aan deze gedrags- en kledingcodes ook nogal eens een politiek achter die minder onschuldig is.
Bolletje zegt
Kay
Ik ben geen fan van de islam en al helemaal niet van salafisme. Maar ik laat hen met rust. Zoek het uit allemaal, met je gedoe. Ik ben ook niet weg van christenen, die negeer ik ook gewoon.
Máár, vergeet dit niet, de hetze tegen moslims loopt de spuigaten uit. De agressie van extreem rechts, naar moslims toe, krijgt gevaarlijke trekjes. Moslima’s, die op straat bespuugd worden, wier hoofddoekje afgerukt wordt etc, etc.
Ik vind dat als je een nadenkend mens bent, dat jij je dan verzet tegen de anti islam hetze. Het verbale geweld, van de gemiddelde PVV pagina, over de islam, daar lusten de honden geen brood van. Het geweld doet denken aan het geweld in de vorige eeuw, jegens joden. Het begint met eindeloze scheldkoren en zo ontaardt het uiteindelijk. PVVers schrijven tweets vol verkrachtingsfantasie en haat, over ‘de moslims’. Dit is allang geen kritiek meer op religie. Zo is het misschien ooit begonnen, maar dit is het allang niet meer. De islam is gewoon een soort algemene zondebok geworden, van rechts, waar ze alles op af kunnen schuiven. Zie het als een bliksemgeleider. Economische crisis ? Kijk, een moslim !
Kay zegt
Het woord Kafir wordt gebruikt in de koran, sira en hadith en wordt vertaald als “ongelovige”. Ongelovige is een neutrale term. De Koran definieert het woord Kafir niet als neutraal woord. Een Kafir is niet alleen iemand die het niet eens met de Islam, maar een Kafir is slecht, walgelijk, de laagste vorm van leven. Kafirs kunnen worden bedrogen, gehaat, geknecht, gemarteld, gedood, voorgelogen en bedrogen. Het gebruikelijke woord “ongelovige” weerspiegelt dus niet de politieke realiteit van de Islam.
Er zijn vele religieuze namen voor Kafirs: polytheïsten, afgodendienaars, mensen van het
Boek (christenen en Joden), boeddhisten, atheïsten agnosten en paganisten. Kafir dekt hen allen, omdat wat de religieuze naam ook is, ze kunnen allemaal op dezelfde manier worden behandeld. Wat Mohammed zei en deed over polytheïsten kan worden gedaan aan een andere categorie Kafir.
Islam wijdt een grote hoeveelheid energie aan de Kafir. De meerderheid (64%) van de koran is gewijd aan de Kafir, en bijna alles van de Sira (81%) behandelt Mohammed’s strijd met hen. De Hadith (tradities) besteedt 32% van de tekst aan Kafirs. Over het algemeen besteedt de trilogie 60% van de inhoud aan de Kafir.
Ik zie het communisme, maoisme, fascisme en islamisme eenzelfde groot probleem hebben dat het individuele leven ondergeschikt moet zijn aan de ideologie of religie, het individu is niets zonder de religie of ideologie.
Voor de duidelijkheid ik zie de geschiften van de islam inhoudelijk fanatieker en perverser dan Hitlers “mein kampf”
(reactie is ingekort)
Joop Ha Hoek zegt
Deze dialoog wordt in het BD niet verder voortgezet, heeft niets meer te maken met de oorspronkelijke tekst van Droogers.
De uitgever.