In het uitgebreide NOS-Journaal vanmiddag over de daders van het neerschieten van de MH17 deed een internationaal expert strafrecht het woord. Hij sprak geen juridisch ingewikkelde taal maar toonde empathie met de slachtoffers. Hij leek me ook in het gewone leven een aardig mens.
Plotseling zag ik dat er een stukje wit plastic uit zijn rechteroor stak. Hij leek er geen last van te hebben en ook de man die hem voor het journaal interviewde maakte er geen opmerkingen over. Noch bood hij aan de geleerde naar het ziekenhuis te brengen.
Een tijdje geleden stond er een man met in elk oor een stukje wit plastic voor de kloosterdeur. De postbode. Ze staken flink uit maar hij leek er geen last van te hebben. Ik bood niet aan om hem naar een ziekenhuis te brengen. Op straat zie ik mensen met een koordje om de nek tegen niemand praten. In het begin dacht ik dat het verwarden waren die hulp nodig hadden. Twee keer heb ik de politie gebeld daarover en gaf de locatie door maar bij de meldkamer dachten ze dat ikzelf gestoord was.
Ik ben nog uit een tijd dat de melkboer met paard en wagen langs de deuren ging om zijn waren te slijten. Bij mijn opa en oma was de kluit roomboter in een kleine Keulse pot opgeborgen. Dus ik weet niet wat die stukjes plastic voorstellen. Ik vermoed dat het antennes zijn om geluid op te vangen.
Ik weet natuurlijk niet of die plastic steeltjes antennes zijn, de werkelijkheid is altijd anders. Op een avond sprak ik in een drukke winkelstraat een man aan op zijn gedrag. Hij leek fysiek zijn vrouw naar het leven te staan. Hé joh, durf je wel, zoiets zal ik wel gezegd hebben. Het slachtoffer, de vrouw, viel mij zonder aarzeling aan en begon aan de stropdas te draaien die ik toen nog droeg. Benauwd leven is niet prettig. Er moest licht geweld aan te pas komen van mijn kant voor ik de weg kon vervolgen.
Alles komt voort uit de geest, het geweld van de man jegens de vrouw was perceptie mijnerzijds, haar geweld tegen mij was echt maar zal door voorbijgangers anders zijn ervaren.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu.
