Nederland is geen arm land, want het aantal rijke mensen groeit. Tegelijkertijd stijgt ook de armoede want de vraag naar voedselpakketten neemt eveneens toe. Wie over voldoende geld en kapitaal beschikt hoeft niets te vrezen, want het geld brengt meer geld op en kan blijven groeien.

Heel anders is het verloop voor gezinnen die niet over genoeg kapitaal beschikken om van de opbrengsten te kunnen leven. De inkomsten stijgen al tien jaar nauwelijks, terwijl de kosten van het levensonderhoud jaarlijks omhoog gaan.

Een leven lang hard werken is veelal niet meer genoeg om ook op latere leeftijd verzekerd te zijn van een pensioen dat een menswaardige oude dag mogelijk maakt. Bij tegenslagen in het leven drogen de financiële middelen snel op. Inkomsten vallen snel weg zodra het werk te zwaar wordt. Heel wat eenoudergezinnen vervallen dan ook in diepe armoede.

Het is een tegenstrijdige ontwikkeling dat een land, dat zich financieel welvarend ontwikkelt, toch verborgen armoede kent. Het politieke beleid is vooral gericht op de ontwikkeling van het bedrijfsleven en verliest steeds meer aansluiting met de behoeften van de mensen zonder kapitaal.

De stakingen in het onderwijs wijzen er duidelijk op dat er ook voor de jeugd te weinig aandacht is. Die is te zwak en kan zonder stemrecht geen politieke eisen stellen. De jeugd wordt buitengesloten maar bepaalt wel de toekomst van Nederland. En daarmee ook de zorg voor de sterk verouderende bevolking in ons land.

Een degelijke vorming van onze jonge mensen is niet alleen voor hen van vitaal belang, maar ook een garantie van goede zorg voor alle toekomstige ouderen.