Het is de avond van de vijfde december en ik ben op weg naar de redactie van het persbureau waar ik werk. Vanuit de verder lege stadsbus kijk ik naar de woningen die ik passeer. Door de ramen zie ik de gezelligheid van de sinterklaasavond.

Twee uur later komt er een melding binnen op de redactie: auto te water. Met mijn collega en fotograaf Paul rijden we naar de plek van het gebeurde. Zo vroeg in de avond vriest het al behoorlijk, de wegen zijn opgevroren. We arriveren in het buitengebied van Rotterdam en zetten de auto stil. In het water van een diepe vaart zien we de lichten van een auto branden, de wagen ligt op zijn kop in het water, is nog niet helemaal gezonken. Daar staan we dan, er is geen politie, brandweer of ambulance in de buurt.

Ik spring het water in en zwem naar de auto. De voorruit is eruit. Nog net boven het water kijk ik in de wagen in het gezicht van een jonge vrouw. Ze zegt niets en ik sleur haar door de opening van de voorruit uit de wagen en breng haar naar de kant. Waar een inmiddels gearriveerde politieman haar overneemt. Weer terug het water in, weer naar de auto. Ik duik onder water en trek aan een bewegingloze arm, nog iemand in de auto. Ik trek maar het lichaam zit bekneld. Het water is zo koud dat ik de arm loslaat en naar de kant zwem. De politieman probeert ook de tweede inzittende te redden. De brandweer lukt dat wel.

Het is een man, eenmaal op de kant gehaald blijkt hij al te zijn overleden. De auto was meen ik een mini Cooper, met een losse bodem op de bodemplaat. De man lag onder die losse bodem toen de auto op zijn kop in het water lag. De vrouw bovenop die bodem, de man kansloos.

Al die herinneringen komen boven.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken.