Laatst stond ik op een brug en keek naar de winterzon die de sneeuw en de Amstel deed glinsteren. En ik bedacht dat het leven niet gaat over leren maar over afleren. Zien en afleren om precies te zijn. Over het uitpakken van je rugzakje. Overtuigingen over wie je bent en over wat anderen vinden wat je bent: hoppa! Subtiele zelf sabotage acties: zorgvuldig onderzoeken en demonteren. Bijna ongezien en razendsnel in oude patronen schieten: er hartelijk om lachen of huilen en doorgaan. Zien dat je er weer iets instopt: ademhalen en doorgaan.
Het zenpad is voor mij één grote ontmantelingsactie. Soms word ik daar bang van want wat blijft er over als je iets tot op de kern afpelt? De laatste tijd was ik dus bang, heel bang. Soms was de angst zo groot dat ik me met twee handen aan mijn kussentje vast moest houden om niet te vallen. Soms was de angst zo groot dat ik misselijk was. Soms was de angst zo groot dat de tranen over mijn wangen liepen. Soms was de angst zo groot dat ik de zendo uit wilde lopen om nooit meer terug te keren.
Blijf zitten, zei mijn leraar. Dat is het enige dat je hoeft te doen. Blijf zitten.
Ik bleef zitten. Zitten tot ik uiteindelijk op die plek kwam waar ik zo bang voor was geweest. Het werd stil in mij. Oneindig en diep stil. Ik zat en ademde. Het was groot en het was klein. Het was donker en het was licht. Het was mooi en het was niet mooi. Het was. De ultieme ontmanteling. Een ongekend intieme ervaring. En ik zat en ik was. Volledig uitgepakt.
