Bij het schrijven vandaag over de door de Chinese politie gearresteerde Tibetaanse zakenman Tenzin Choephel realiseerde ik me hoe weinig invloed ik- en jullie hebben op gebeurtenissen in de wereld. De man is al vijf maanden spoorloos, behalve de politie weet niemand waar hij is en hoe hij eraan toe is. Volgens ons rechtssysteem heeft de man niks misdaan, hij had wat politiek getinte schriften en een pamflet met een afbeelding van de Dalai Lama in zijn woning liggen. Maar hij is spoorloos verdwenen en hij is niet de eerste in Tibet en China.
Ik was vandaag kwaad en in de mineur door het bericht van de arrestatie. Dit is iets wat ik niet wil, het staat haaks op mijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik denk aan de man zelf, aan zijn gezin, familie en vrienden die in angst en onzekerheid leven. Wat kan ik doen?
Ik ben een bewoner van deze planeet en voel me een wereldburger. Wil invloed uit kunnen oefenen op wat er wereldwijd gebeurt, als er dingen verkeerd gaan. Als mensen onrecht wordt aangedaan. Tegelijk besef ik dat die invloed als mens er nauwelijks is en als journalist een beetje. In het BD publiceren wij altijd teksten over Tibetanen die verdwijnen, om ze een smoel te geven, om aandacht voor hun zaak te vragen.
Ik zou willen dat ik Xi Jinping ter verantwoording en op het matje zou kunnen roepen over de verdwijning van Tenzin Choephel, die Tibetaanse zakenman. Dat ik Trump zou kunnen aanspreken over het feit dat hij zich uit het Parijse klimaatakkoord heeft teruggetrokken en zich gedraagt als een onbenul. Ik zou Erdogan willen aanspreken op zijn gedrag. Als bewoners van deze planeet, mijn buren zogezegd, die er een rotzooitje van maken. Maar ze zijn de baas van soevereine staten en hebben niks met mijn verontwaardiging en wens te schaften. Dat is de realiteit en ik voel me daar knap lullig onder. Ze voelen zich veilig achter hun landsgrenzen.
Natuurlijk, er zijn instanties, de VN, het Europese Hof, de Veiligheidsraad, waar ik terecht zou kunnen. Maar dat wil ik niet. Ik wil van mens tot mens gehoord worden. Dat er naar mij geluisterd wordt als ik spreek. Zoals goede buren met elkaar omgaan. Grenzeloos.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.
H Ockhuysen zegt
Ik zie het stukje van Joop niet als een hulpkreet maar meer als een uiting van frustratie zoals ieder mens die van tijd tot voelt. Medemenselike Solidariteit (ja ja) in deze is geboden. Hulpverlening, hoe belangrijk ook in bepaalde gevallen,?