Het is altijd goed in de praktijk van mijn Brabantse manueel therapeut. We begroeten elkaar, ik trek de kleding uit (behalve de boxershort) leg uit waar de botten het meest pijn doen en vleit mij neer op de behandeltafel waarna de therapeut aan de slag gaat. Tijdens de behandeling praten we over van alles. Soms neuriet de therapeut een liedje.
We spraken over de officieel erkende feestdagen, die vaak niet als zodanig te herkennen zijn. Is Koningsdag een vrije dag? Bevrijdingsdag? De Dag van de Arbeid? In België zijn ze daar veel duidelijker in. Elf november bijvoorbeeld heet daar Wapenstilstandsdag en dan zijn de mensen vrij. Zo ook op 1 mei, de Dag van de Arbeid. Dan komen de socialisten samen en is er feest en gezang.
Eigenlijk is het wel vreemd, zei de therapeut, dat er daar op de dag van de arbeid niet gewerkt wordt. Hij moest er een beetje om lachen. Daar hoort toch een liedje bij, vroeg hij.
Zeker wel, zei ik, vaak wordt op die dag de Internationale gezongen, hoewel die niet speciaal voor deze dag geschreven is. Ik begon de tekst te zingen, daar op die behandeltafel. Eerst heel zacht, van man tot man, maar ik kon mijn socialistische achtergrond niet verloochenen, het gezang vulde alras de hele behandelkamer. Normaal roffel ik met beide handen mee, maar dat ging nu wat moeilijk.
Ontwaakt, verworpenen der aarde!
Ontwaakt, verdoemde in hongers sfeer!
Reedlijk willen stroomt over de aarde
En die stroom rijst al meer en meer.
Sterft, gij oude vormen en gedachten!
Slaafgeboornen, ontwaakt,ontwaakt!
De wereld steunt op nieuwe krachten,
Begeerte heeft ons aangeraakt!
Makkers, ten laatste male,
Tot den strijd ons geschaard,
en D’Internationale
Zal morgen heersen op aard.
De manueel therapeut zei: er zijn toch meer coupletten. Die kan ik helaas niet zingen, voor je het weet stormt hier de complete wachtkamer binnen, sprak ik. Wat moeten die mensen wel niet denken. Een krankzinnigengesticht?
In ieder geval geestelijk maar ook qua botten verkwikt stond ik na een half uur bij mijn auto. Misschien had ik beter Socialisten trekt ten strijde kunnen zingen, dacht ik. Dat werd heel vroeger in de vroege ochtenduren, voordat de arbeiders naar hun werk gingen, door de VARA-radio uitgezonden. Ik stapte in en begon het strijdlied van de Lange weg te zingen. Mijn handen roffelden het stuur. De dag kleurde rood, het was goed zo.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.
Michel Ball zegt
Eerlijk delen in een schoon land !