Sportscholen weerspiegelen de kanteling van verenigingsverband naar individueel programma op maat. Sportverenigingen hebben moeite te overleven, terwijl her en der nieuwe sportscholen en fitnessclubs openen.
Het heeft natuurlijk te maken met het proces van individualisering. Het individu is de maat geworden voor de inrichting van de samenleving. Je gaat op je eigen tijd en doet waar je dan zin hebt. Contact met anderen is niet inbegrepen, maar je eigen eventuele keuze.
Ik vraag me af of er op religieus gebied ook zoiets gebeurt. Volgens de meeste statistische onderzoekingen is tweederde van de Nederlandse bevolking religieus buiten de instituties. Er zijn meer gelovigen buiten de kerken dan erin.
Sportscholen geven blijk van slim ondernemerschap. Ze leveren wat de consument wil, bieden de infrastructuur, plus wat instructies, en verder gaat ieder zijn eigen gang.
Elke vergelijking gaat ergens mank, maar zijn leeglopende kerken misschien te vergelijken met sportverenigingen? En zouden predikanten het voorbeeld moeten volgen van de sportschoolondernemers?
Behalve het lichaam kun je ook je overige welbevinden trainen. Yogagroepen doen zelfs beide.
Is dit een nieuwe markt voor de kerken?
Carla zegt
Interessante blik op de ontwikkelingen. Toch ook, vermoed ik, dat fitness voor je lijf iets makkelijker op individuele basis kan worden beoefend.
Echter bij kerkverlaters en/of kritische gelovigen blijft de behoefte aan het delen van het verleden, het opnieuw ijken van eigen gevoelens, het toetsen van nieuwe inzichten, best belangrijk.
Met een klein groepje, deels kerkverlaters en deels nog enigszins kerkelijk betrokken komen wij al jaren, elke 6 à 8 weken bij elkaar.
Fitness voor de ziel. Zoekend en delend naar bronnen ter inspiratie. En soms de pijn aangaand om dat wat voorbij is.