Er is een nieuw televisieprogramma dat gericht is op het opvoeden van kinderen. De makers hebben in woningen camera’s geïnstalleerd die zeven dagen per week, 24 uur per dag, de verrichtingen van jonge gezinnen in de gaten houden. Ik heb de vooraankondiging van het programma gezien en werd er een beetje misselijk van. Dat gegluur in andermans leven. Ik zag kinderen op het aanrecht klimmen om een kastje te openen, ze donderden een wasmand met vuile was neer bovenaan een trap en snauwden hun ouders af.
Er komt steeds meer van dit afschuwelijk entertainment dat uitsluitend gericht is op het spekken van de portemonnee van de makers, het vergaren van kijkers in het bloedeloze televisieland en het aan het werk houden van presentatoren die je een vervroegd pensioen zou toewensen. Deze gluurders dringen zich op allerlei gebied binnen in het leven van mensen, van geboorte tot de dood en alles wat zich daar tussen bevindt. Ter meerdere glorie van zichzelf.
Ik heb een paar afleveringen gezien van Dream School, geleid door kickbokser en boeddhiste Lucia Rijker en rector Eric van ’t Zelfde. Naast inzicht in zichzelf krijgen de deelnemende jongeren les in sport en uiteenlopende onderwerpen, zo is de bedoeling. Ik zie dwarse en eenzame jonge mensen die hun weg in het leven zoeken. Echter, door de registratie door de camera’s worden ze gedegradeerd tot acteurs die hun rol spelen. Overal waar camera’s zijn gaan mensen zich anders gedragen en wordt het een toneelspel. Dat weet ik uit ervaring toen ik nog zelf draaide voor actualiteitsrubrieken. De werkelijkheid, zo die al bestaat, is ver te zoeken. Het is een geregistreerde schijnwereld.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.