Een mooie middag, Amersfoort, een brug vol mensen, allemaal met hun smartphone in de hand. Wat is hier aan de hand? O, gewoon, Pokémon.
Dankzij onze mobieltjes kunnen we nu de werkelijkheid uitbouwen. Het is een klein kunstje om er nieuwe bewoners aan toe te voegen. Wat de ouderwetse werkelijkheid niet biedt, kun je nu zelf downloaden en weergeven, op locatie, wereldwijd. De werkelijkheid is te manipuleren.
Galit Ariel, auteur van het fraai uitgegeven boek ‘Augmenting Alice: The Future of Identity, Experience and Reality‘, presenteert Pokémon als een voorbeeld van ‘Augmented Reality‘, afgekort AR. De werkelijkheid kan worden uitgebreid.
Haar boektitel, ‘Alice uitbreiden’, verwijst natuurlijk naar ‘Alice in Wonderland‘, ruim 150 jaar geleden bedacht door Lewis Carroll. Alice rent achter het konijn met vestzakhorloge aan en tuimelt via het konijnenhol onder de heg in een wonderbaarlijke uitbouw van haar werkelijkheid. AR is de digitale versie van wat Lewis Carroll deed.
Maar wacht eens even, wat gebeurt er op die Amersfoortse brug? De kunstmatig uitgebreide werkelijkheid brengt die mensen daar bij elkaar. Ze weten dat er niets tastbaars is, maar zien niettemin iets wat ik niet zie. Het boeit hen. Ze geloven in wat ze doen en steken er flink tijd in.
Wacht nog eens even. Heeft Pokémon misschien iets religieus? Is alle religie soms een voorbeeld van AR, maar dan zonder digitale techniek? En in principe even speels ernstig bezig met een dimensie die is toegevoegd aan de werkelijkheid?
Of is echte religie toch meer levensbepalend? Een bron van antwoorden op levensvragen? Geen hype, maar levenslang houdbaar? Een ervaring van een heel andere aard?
Ik weet het, elke vergelijking gaat mank, ook die tussen AR en religie, maar ik vind het wel spannende vragen…
Piet Nusteleijn zegt
Religie: ergens in geloven.
Pokemon: een spelletje.
Er zijn altijd raakvlakken.
Met groet.