Decennia geleden was rood mijn lievelingskleur. Alles in mijn huis was rood, meubels, boeken, muren, bestek, potten en pannen, gordijnen, vloerbedekking, je kan het zo gek niet noemen of het had de kleur rood in vele tinten. Mijn zoon heeft zelfs rood haar. Rood maakte mij rustig en energiek. Mijn wieg stond ook in een dieprood nest, maar dat terzijde. Mijn moeder was ook gek op kleur, ze verfde de muren in de woning regelmatig in een andere tint. Als mijn vader ’s avonds van zijn werk thuis kwam dacht hij bij de buren te zijn binnen gelopen. Tot hun dood zijn mijn ouders bij elkaar gebleven.
In de loop van de tijd was er een verschuiving in mijn kleurbeleving merkbaar. Oranje nam de kleur van rood in. Nu is zachtgroen mijn favoriete kleur, zo zacht en fris en nieuw leven. Aan wit heb ik een hekel. Als ik bij mijn vriendin in het buitenland ben zal ik nooit de witte beker uitkiezen om koffie in te schenken. Die beker is zo verschrikkelijk wit en nietszeggend.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten.