‘Ik heb een kort eerbetoon kunnen brengen aan Awdah Hathaleen tijdens het protest van het International Jewish Anti-Zionist Network buiten het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken in Londen.’
‘Vandaag komen we niet alleen bijeen in rouw, maar ook in verzet, ter nagedachtenis aan een man wiens leven een toonbeeld was van moed, liefde en onwankelbaar verzet. Awdah Hathaleen was meer dan een naam. Hij was een vader. Een vriend voor velen. Een beschermer van zijn volk. Een stem voor gerechtigheid in een wereld die zich maar al te vaak afwendt.
Op 28 juli werd Awdah vermoord, neergeschoten door een kolonist in Um Al-Khair in Masafer Yatta, in aanwezigheid van soldaten die zelf graag de trekker hadden overgehaald. Maar Awdah werd niet door één kogel gedood. Hij werd gedood door een heel systeem – een systeem dat moordenaars beschermt, de onderdrukten straft en zelfs de waardigheid van een fatsoenlijke begrafenis ontzegt.
Awdah was een man van vrede, hij bleef ongebroken tegen geweld. Hij trotseerde de bezetting met een hart vol liefde voor zijn gemeenschap, zelfs toen diezelfde gemeenschap werd overvallen, de mannen werden weggevoerd en de vrouwen gedwongen werden om in hongerstaking te gaan voor het simpele recht om te rouwen.
Zijn lichaam wordt nog steeds vastgehouden door dezelfde fascistische krachten die hem van het leven hebben beroofd. Zijn familie wordt de mogelijkheid ontzegd om afscheid te nemen. Zijn dorp wordt belegerd. Journalisten zijn verdreven, rouwenden zijn bedreigd, een rouwende weduwe is geschonden in haar heilige rouwperiode.
Maar het licht van Awdah kan niet worden gedoofd.
Wanneer kolonisten en soldaten proberen hem uit te wissen, falen ze, omdat wij ons herinneren. Wanneer ze zijn broers, zijn neven, zijn buren opsluiten, falen ze, omdat wij ons verzetten. Wanneer ze zijn lichaam stelen, falen ze, omdat zijn geest niet gevangen kan worden gehouden.
De moord op Awdah is geen op zichzelf staande tragedie. Het is het onvermijdelijke resultaat van een ideologie die ontmenselijkt, verdrijft en vernietigt. En dus moeten we, terwijl we rouwen, ook vechten. Niet alleen voor gerechtigheid, want in deze wereld is die er zo vaak niet, maar voor bevrijding. Voor de ontmanteling van de machine die hem van ons heeft weggenomen.
Aan de vrouwen van Umm Al-Khair, die weigeren te eten tot Awdah thuiskomt: jullie kracht is onze oproep tot actie. Aan de mensen in ketenen, de families die belegerd worden: jullie verzet is onze plicht.
En tegen Awdah zeggen we: je stem leeft in ons voort. Jouw strijd is de onze. En hoewel ze je leven hebben genomen, zullen ze nooit je naam kunnen nemen.
Rust in vrede, Awdah Hathaleen.
We zullen niet stoppen tot het zionisme ten val is gekomen. We zullen niet stoppen tot Palestina vrij is.’
Bron: https://buddhismandsociety.substack.com/p/a-tribute-to-awdah-hathaleen
Simon zegt
“Whereas some brahmans and contemplatives, living off food given in faith, are addicted to talking about lowly topics such as these — talking about kings, robbers, ministers of state; armies, alarms, and battles; food and drink; clothing, furniture, garlands, and scents; relatives; vehicles; villages, towns, cities, the countryside; women and heroes; the gossip of the street and the well; tales of the dead; tales of diversity [philosophical discussions of the past and future], the creation of the world and of the sea, and talk of whether things exist or not — he abstains from talking about lowly topics such as these. This, too, is part of his virtue.”
DN14