Er is de laatste maanden in Nederland heel wat gesproken over de zogenaamde vrije huisartsenkeus, binnen en buiten de Tweede Kamer. Ik moet er niet aan denken verplicht bij een huisartsenpraktijk te worden ingedeeld, dus zonder zelf over die keus te kunnen beslissen. Want het contact tussen patient en huisarts is heel persoonlijk, het gaat om meer dan een gesprek over zweetvoeten. Je kunt je diepste ellende vertellen aan zo’n arts als dat nodig is. Ik had tot voor een paar jaar geleden een huisarts die zijn ervaringen ook met mij- en waarschijnlijk met meer patiënten deelde. Altijd anoniem, dat wel. Hij vertelde onder meer over het fysieke geweld in zijn spreekkamer als patiënten hem bedreigden omdat ze een bepaalde behandeling of medicijn niet kregen voorgeschreven. En hoe hij daar voor zwichtte. We zwegen dan, het is niet anders.
Ik heb al op verschillende plaatsen in Nederland gewoond. Dus steeds moest ik op zoek naar een andere huisarts. Toen mijn kinderen nog klein waren zocht ik van tevoren uit of en hoe zo’n arts met kleine kinderen omging. Ik belde hem of haar dan op en stelde de vraag. En zo waren er meer dingen die ik wilde weten. Bijvoorbeeld het voorschrijven van klassieke homeopathische geneesmiddelen. Of kwesties als euthanasie, zelfeuthanasie. Zo kwam ik altijd in contact met de huisarts met wie het klikte en in wie ik vertrouwen had.
De afgelopen jaren kwam ik nooit bij de huisarts. Ik voelde me ondanks het gekraak in de botten toppie. Het gedoe rond de vrije huisartsenkeus volgde ik in krant en op tv. Tot er in december vorig jaar een ongedateerde brief van mijn huisarts op de deurmat plofte. De brief begon met: ‘Uw vertrouwde huisartsenpraktijk in een nieuw jasje’. Ineens was er argwaan, nieuwe jasjes, veranderingen. Mijn huisarts schreef de praktijken toekomstbestendig te maken, gezien de enzovoort. Praktijken? Mijn huisarts, hierna A te noemen, eindigde Met vriendelijke groet. En in het balkje eronder: Vanaf 1 januari 2015 heten wij u voortaan van harte welkom bij huisartsenpraktijk B.
Het drong pas later tot me door. Mijn eigen huisarts had me de praktijk uit gesodemieterd en mij zonder toestemming te vragen overgeheveld naar praktijk B. Ik probeerde me voor te stellen hoe die verdeling tot stand was gekomen. Lagen de dossiers van de patiënten op tafel met labels: zeikerds, querulanten, stinkerds, grote bekken, gewelddadig, hopeloos, leuk, te oud om te leven enzovoort toen de buit werd verdeeld. En welk label had ik gekregen?
Ik vroeg me af wat er met mijn persoonlijke papieren over euthanasie was gebeurd die ik bij A had gedeponeerd. En hoe B daarmee om zou gaan. Omdat ik me nog steeds toppie voel- op dit moment wel erg grieperig, heb ik de reis naar A en B nog niet aangevat. Maar ze zijn nog niet van me af, die huisartsen die de vrije artsenkeus zelf om zeep hielpen.
Sjoerd zegt
Volgens de WGBO mag een behandelaar niet zonder overleg met de patiënt de behandelrelatie verbreken.
Eenzijdig verbreken mag alleen in specifiek omschreven situaties.
WAM van Loenen zegt
De discussie laatst ging zover ik weet over al dan niet vrije specialistenkeuze. Dus als je huisarts je om de een of andere reden eruit kickt, wat mij ook een keer overkomen is, dan ben je vrij om een andere huisarts te kiezen. Je hoeft niet te blijven waar ze je ongevraagd naar toe schuiven. Ik denk trouwens niet dat je gemakkelijk een huisarts vindt die sympathiek tegenover klassiek homoepathische middelen staat … helaas. Toch zijn zorgverzekeringen ook al in huisartspraktijken bezig om meer macht te krijgen. In de praktijk van mijn huisarts maakt Achmea zich binnenkort onmisbaar omdat ze een formatieplek voor een extra telefoniste bekostigen. Dat is dan stap 1. Ik heb gelukkig nog niet van mijn huisarts gehoord dat ze wil dat ik overstap naar Achmea. Maar wie weet krijgt ze in de toekomst wel een hogere vergoeding voor haar patiënten die bij Achmea zitten …