Saskia Kalb: De schoonheid van angst
Helaas heeft Kalb van het boeddhisme niet veel begrepen, blijkbaar is haar enige bron het boekje van Chögyam Trungpa ‘Smile at fear’. Dat blijkt ook uit de nogal gepsychologiseerde uitleg van de angst als een pijnscheut van het ego. Het ego is fragiel en eenzaam en het verstand heeft dat door, vandaar onzekerheid en angst. Volgens Kalb is het ego in het boeddhisme dus een soort interne ruzie.
Een jaar of dertig geleden hoorde ik het volgende:
Een Zenmeester had met veel geduld een Boeddhabeeld gesneden uit hout. Hij plaatste het op een houten sokkel en betuigde het eer. Een leerling zei: “waartoe eer bewijzen aan een stuk hout?” De Zenmeester antwoordde: “Ik bewijs geen eer aan een stuk hout, maar aan waar het voor staat”.
Een paar maanden later was het bitter koud. De Zenmeester nam het Boeddhabeeld en de sokkel en wierp ze in de kachel. De leerling riep geschrokken: “waarom verbrandt u de Boeddha?” De meester antwoordde: “omdat ik het koud heb.”
Je vergeet wat stukjes.
Dit is wat ik heb onthouden, in eigen woorden. Voel je vrij het aan te vullen.
[reactie aangepast, PvB]
“Leven deze beelden, hebben ze boeddha-natuur?” vroeg Dan Xia
“Tuurlijk niet” antwoordden de monniken.
Meester Dan Xia antwoorde: “Dan zijn ze niets meer dan brandhout!”
De volgende dag na de storm bracht Dan Xia wat nieuwe beelden mee uit de stad. Hij knielde en stak wat wierook aan.
“aanbid jij brandhout?” vroegen de monniken.
“Nee, ik aanbid deze heilige beelden als relikwien van de boeddha”
houten Boeddha, Boeddha van hout, hout als hout, hout van hout, Boeddha als Boeddha, houten Boeddha!
Dank. Er zijn ongetwijfeld nog meer versies in omloop.
Gewoon kopen mits met de beste bedoelingen. Boeddhisme-light voegt wel meer ‘interessante’ gebruiken toe en ook tekst-verstoethaspelingen. Maar weer eens een link naar een nuttige site hierover…
http://www.fakebuddhaquotes.com/
With folded palms,
Wat een getob toch allemaal weer :-)
Ik kreeg bij gelegenheid van het sacrament van het vormsel (confirmatio) een martelinstrument met een beeltenis van een uitgemergeld mens die voor mijn zonde (ik was een kind) gestorven zou zijn. Da’s andere koek dan een Blokker-boeddha.
Ik begrijp de beste bedoelingen erachter, maar het was luguber. Het schuldbesef waaraan het appelleerde was niet van deze wereld. Maar het is geloof en dus is respect vereist.
Ik ben het eens met de zenleraar die zei dat ik het geloof van mijn (voor)ouders dankbaar mag zijn, omdat het mij op het Pad van de Boeddha bracht.
Wat is er toch mis met gelukkig zijn voor en met anderen en in dit leven? Wat is er toch met die cultus van het lijden? Wat een getob toch allemaal weer :-) Namo Guanshiyin pusa!
Je kan in alles een Boeddha zien, het doet er niet toe of je het krijgt of zelf koopt. Ik zie meer een Boeddha in een mens, een dier of de natuur. Wat is nu een beeld, een stuk materie waar je iets aan toe kan kennen of niet.
Ik ben een groot liefhebber van religieuze beelden. Altijd geweest. Maar er magische krachten aan toe kennen dat gaat mij echt te ver. Sterker nog. Het boeddhisme brengt mij vooral een steeds groter realisme. Hoe pijnlijk ook, de echte wereld is wat het is. Heilige beeldjes die je positief karma of geluk brengen zijn perfecte manieren om in een droomwereld te blijven leven ver van de realiteit.
Anne, je hebt mijn inziens helemaal gelijk, groet Rosa
‘Heilige beeldjes die je positief karma of geluk brengen zijn perfecte manieren om in een droomwereld te blijven leven ver van de realiteit.’
Over wat de realiteit is schijnen de meningen nogal te verschillen, omdat het ervan afhangt hoe je er tegenaan kijkt. Gekleurde brillen en zo. De Boeddha vraagt ons de zogeheten vanzelfsprekendheid van DE realiteit ter discussie te stellen. Heel gezond, lijkt me :-)
De eerste ‘lachende Boeddha’ kreeg ik van mijn man in een periode dat ik het moeilijk had en wel een lach kon gebruiken. De tweede Boeddha kocht ik zelf en zette ik in mijn spreekkamer, zodat de cliënten die mij bezoeken geïnspireerd mogen raken. Het leven zelf brengt mij soms geluk, soms ongeluk. De Boeddha leert mij hoe ik dat kan hanteren.
Dicht bij Atenas in Costa Rica zag ik in een piepklein winkeltje een prachtig Buddha beeld, de eigenaresse vertelde me dat ze het op bestelling meegenomen had uit India, maar eenmaaal terug in Costa Rica vond de opdrachtgever het beeld niet goed en probeerde de eigenareresse van de winkel het weer te verkopen wat niet makkelijk bleek te zijn, het stond al lange tijd te koop.
Ik was heel blij met het beeld en vooral s’avonds met 2 kaarsjes gaf het een vreedzame uitstraling op de vensterbank van mijn keukenraam met uitzicht op de prachtige natuur.
Intussen was ik ook een spirituele vrouw tegengekomen die heel wat jaren in Buddhistische kloosters doorgebracht had, toen ik de laatste keer voordat in wegging bij haar langs ging gaf ik haar het beeld.
Wel had ik de dagen ervoor geworsteld met mijn geweten, ik hield van het beeld en waarom zou ik het dan weggeven.
Juist daarom ben ik nog steeds blij dat ik dat wel gedaan heb.
Het beeld is in goede handen en volgend jaar ga ik het weer opzoeken, ik denk er vaak aan en ik krijg ook geregeld berichten van de nieuwe eigenares.
Iets heeft pas echt waarde als je ervan houd en het dan aan een mede ziel geeft.