De Boeddha

Vijfentwintighonderd jaar geleden leefde deze leraar.
Wat radicaal was, was dat hij geen zelf predikte.
De innerlijke vonk, atman, bekritiseerde hij.
Hij sprak niet over een God en ook niet over een innerlijk zelf.
Ik ben het daarmee eens. Er is niets in de mens. Maar nu zijn er weer mensen die van dat ‘niets’ een bepaald zelf hebben gemaakt, en dan schiet je niet op, in mijn ogen!
Er is verder niets omdat jij het zelf bent.
Jouw aanwezigheid, is waar en waarachtig. Het maakt niet uit dat je eeuwig bent of niet. Het feit is er: ik-ben.
Deze aanwezigheid is beslist niet statisch. Je denkt, voelt en doet immers niet altijd hetzelfde. Je bent in verandering. Een vast en onveranderlijk zelf bestaat niet. De persoon verandert.
De uiterlijke en innerlijke mens zijn in beweging en toch ben je er!
Bijvoorbeeld: Hoe heilig misschien ook een huwelijk voor je leek, later ging het  plotseling niet meer en gingen jullie uit elkaar.
Bijvoorbeeld: Misschien was je een echte vleeseter en ben je dat niet meer.
En dergelijke.
Beweren dat bewustzijn zelf eeuwig en onveranderlijk is en de essentie van alles is, is volgens mij onjuist. Omdat je dan in de ogen van de Boeddha zou kunnen spreken van een onveranderlijk zelf, nietwaar?
Bewustzijn is inhoud en is daardoor niet statisch. Zoals een grote en krachtige rivier niet losstaat van zijn inhoud en op die manier nimmer hetzelfde is en toch stroomt hij daar al duizenden jaren! Draagt hij dezelfde naam!…
Het zelf is niet iets of een zogenaamd niets.
‘Jij’ en alles wat je waarneemt, zijn niet-twee. Dat zien en begrijpen geeft innerlijke vrede, noem het nirvana (het uitblussen van het zelf).

Tekst Nathan.