• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Achtergronden » Barak 2b

Barak 2b

18 mei 2022 door gastauteur

Misschien heeft u naar het Eurovisie Songfestival gekeken, en gezien dat het lied van Oekraïne als winnaar uit de bus kwam. Winnen en verliezen, bij een Songfestival kan het misschien, maar bij een oorlog is het een ander verhaal. Hoezeer dat Marieke Virya Sensei bezighoudt, lezen we in haar inleiding op het zenweekeinde dat ze eind mei zal leiden. Daarin vertelt ze onder meer over de sesshin in Vught.

In de tentoonstelling Als muren konden spreken worden verhalen verteld over de bewoners van de barakken van kamp Vught. Ik luister naar het verhaal van een studente wier oma tijdens de Tweede Wereld Oorlog in Kamp Vught zat. Ze vertelt dat het zusje van haar oma op kindertransport werd gezet en nooit meer is teruggekeerd. Ieder jaar gaat zij met haar familie naar Kamp Vught om haar te herdenken.’

Tekst Marieke Virya Sensei

‘De oorlog heeft mij de afgelopen maanden behoorlijk bezig gehouden. Niet alleen de oorlog in Oekraïne, maar ook de oorlogen in het verleden waar mijn familie in Nederlands-Indië en mijn landgenoten in Nederland mee te maken hebben gehad. Ook oorlogen in zijn algemeenheid, als fenomeen. Maar de ene komt wel dichterbij dan de andere, raakt meer, brengt meer in me naar boven. Ik heb nooit veel interesse gehad in geschiedenis, maar doe alsnog mijn huiswerk. Het is per slot van rekening nooit te laat om te leren.

Waar heb ik me afgelopen maanden allemaal in verdiept? Vorig jaar ben ik begonnen aan het boek Revolusi van David van Reybrouck waarin hij de Indonesische strijd voor vrijheid vanuit een zo’n breed mogelijk perspectief belicht. Verder heb ik over dit onderwerp podcasts geluisterd, ben ik naar lezingen gegaan en heb ik de tentoonstelling Revolusi! in het Rijks bezocht. Nadat Rusland Oekraïne binnen viel had ik in één klap heel ander huiswerk: Wat gebeurde er in Europa en hoe was het allemaal zo plotseling zo ver gekomen; en meer nog waar moest het naar toe?

Een week later zaten we met zijn allen in de sesshin in Vught met Nico Roshi. Bij het openingsrondje bleek dat vrijwel iedereen aangeslagen en bezorgd was over de toestand in Oekraïne. Het was dankzij de wijze raadgevingen van onze meester (‘niemand boycotten’, ‘als je vrede wilt moet je vrede zijn’) en zijn olijke assistent dat er naast al deze angst en bezorgdheid ook nog plaats was voor vreugde.

Meer dan in voorgaande jaren was ik me er pijnlijk van bewust dat zich op enkele kilometers afstand van ons luxueuze kloosterhotel Kamp Vught bevond. De bijbehorende barak 2b is de laatst overgebleven barak die nog in oorspronkelijke staat bewaard is gebleven. In dergelijke barakken werden in de loop der jaren tienduizenden mensen onvrijwillig opgesloten of opgevangen: Joodse kampgevangenen, Duitse evacués, Nederlandse collaborateurs en oorlogsmisdadigers. Na de dekolonisatie-oorlog fungeerden diezelfde barakken als onderkomen voor een paar duizend Molukse KNIL-militairen en hun gezinnen.

In de tentoonstelling Als muren konden spreken worden verhalen verteld over de bewoners van de barakken van kamp Vught. Ik luister naar het verhaal van een studente wier oma tijdens de Tweede Wereldoorlog in Kamp Vught zat. Ze vertelt dat het zusje van haar oma op kindertransport werd gezet en nooit meer is teruggekeerd. Ieder jaar gaat zij met haar familie naar Kamp Vught om haar te herdenken. Een andere vrouw vertelt over haar grootvader die geëxecuteerd is in kamp Vught omdat hij een landverrader was. Ze vertelt dat ze zich daar altijd, tegen wil en dank, medeschuldig over had gevoeld en dat ze daarom lange tijd haar emoties op afstand had gehouden. Weer een andere vrouw vertelt dat ze in barak 25 is geboren, in het huis van haar opa en oma die daar in ’51 als KNIL-gezin waren opgevangen. Bij het schrijven van haar afstudeerscriptie duikt ze de Molukse geschiedenis in. Haar opa lijdt na zeventig jaar nog altijd aan heimwee en schildert daarom steeds Molukse stranden met de azuur blauwe zee en palmbomen…

Door hun verhalen te lezen ben ook ik in de geschiedenis gedoken, heb me erdoor laten raken, en laten overspoelen. In zijn boek Bearing Witness beschrijft Bernie Glassman1 zijn retraites in Auschwitz waarin hij met zijn studenten getuigt van wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Het getuigen wat hij beschrijft is een levenshouding waarin je alles wat zich voordoet onbevooroordeeld tot je door laat dringen en er één mee wordt. Zonder er je eigen ideeën op los te laten, zonder er je eigen invulling aan te geven, zonder er een theorie over te bedenken. Daarbij is het cruciaal dat je niets of niemand uitsluit. Dat je getuigt van elk aspect van de situatie die ontstaat. Bernie:

‘Ieder wezen, ieder persoon, ieder fenomeen is slechts een ander aspect van wie we zijn. Een klein meisje, een moeder, een moordenaar en een politieagent zijn allemaal aspecten van wie we zijn. Net als de nachtegaal, de havik die de nachtegaal dood, en de jager die de havik dood. We zijn de slachtoffers en de daders en de mensen die werkeloos toezien. We zijn de gevoelens en gedachten van al deze mensen, die niets anders zijn dan aspecten van onszelf. We worden er niet door aangetrokken of afgestoten, omdat we hen zijn.’

Al getuigend huisvesten we net als barak 2b slachtoffers, daders en vluchtelingen; om het even wat ze gedaan hebben, ongeacht leeftijd, geslacht, huidskleur, herkomst, genderidentiteit etc. Barak 2b is de herberg van Rumi, de hut met het dak van gras. Het is mijn beoefening waarin ik zit als een herberg waarin alles en iedereen welkom is.’

Bron zen centrum Amsterdam

 

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Achtergronden, Boeddhisme, Zen Tags: als muren konden spreken, barak2b, kamp Vught

Lees ook:

Geen gerelateerde berichten.

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 4 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • 4 juli 2022
    Online course The Twelve Links of Interdependent Origination
  • 5 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • 5 juli 2022
    Boeddhisme en meditatie
  • 6 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • bekijk de agenda

De werkplaats

De werkplaats.

Boeddhistische kunstenaars

Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
lees meer »

Pakhuis van Verlangen

In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

‘Humor onttroont elke grootinquisiteur’

Kees Moerbeek - 3 juli 2022

Blasfemie kan een uiting van macht zijn, omdat hij die kwetst macht heeft over diegene (datgene) die wordt gekwetst. Hierbij komt superioriteit om de hoek kijken. De gekwetste gelovige is de enige die echter de macht van de blasfemist over hem kan opheffen door diens spot simpelweg te negeren.

Boekbespreking – Michael Bakoenin, God, de Staat en andere vormen van dictatuur

Erik Hoogcarspel - 30 juni 2022

Nog steeds, ook op de klimaatdemonstratie van 19 juni jl., ziet men groepen in het zwart geklede jongeren mee demonstreren die zich presenteren als vertegenwoordigers van het anarchisme. Deze groepen kunnen in het buitenland erg agressief optreden en zelfs banden onderhouden met extreemrechts. Vele oppassende burgers zien het anarchisme aan voor een uiting van jeugdige overmoed, die vanzelf wel zal overgaan. Hoe kun je immers een staat besturen zonder regering? Was het anarchisme niet een soort extreem communisme en hebben we niet gezien dat het communisme gewoon een slecht systeem is?

Boekbespreking – Renée Girard, de romantische leugen en de romaneske waarheid

Erik Hoogcarspel - 14 juni 2022

Volgens de literatuurwetenschapper René Girard (1923 – 2015) worden we juist niet als een uniek zelf geboren. Dit is volgens hem een romantische leugen waarmee we onszelf voor de gek houden. We ontwikkelen ons niet eens tot een uniek zelf, want in de regel worden onze keuzes niet gemotiveerd door een eigen unieke behoefte. We willen meestal graag hebben wat anderen al hebben, juist omdat die anderen dit willen hebben.

Hein Thijssen – ‘God was gewoon een implantaat’

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Wanneer precies weet ik niet meer, maar op een bepaald punt in mijn leven brak mijn kritische geest open. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe en op grond waarvan, maar er brak een periode aan waarbij ik me serieus begon af te vragen: hoe kom ik aan het begrip god’? God zat in mijn hoofd als een vage, vormloze massa. Ik moest toen heel nuchter vaststellen dat het begrip ´god´ geen weten was, geen ervaring, maar mij door mensen in  mijn omgeving was aangepraat, in mijn geest was geplant. God was gewoon een implantaat.´

Hein Thijssen – ´Het leven is een schijtende merel´

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Alleen voor een ontwaakte is het achtvoudige pad een natuurlijke zaak’

Meer onder 'pakhuis van verlangen'

Footer

Boeddhistisch Dagblad

over ons

Recente berichten

  • Verlichting is de kous op je kop
  • ‘Humor onttroont elke grootinquisiteur’
  • Guy – Het begrijpen van de ware aard van de dingen
  • Ludo – Zijn
  • Taigu – De lijn en de cirkel

Reageren

We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

Over het BD

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
Lees ons colofon.

Zie ook

  • Contact
  • Over ons
  • Columns
  • Reageren op de krantensite

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

 

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

 

Privacy en cookies

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Noodzakelijke cookies

Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

Privacy

Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens