Het waren spannende uren voordat de uitslag van de verkiezingen Obama als nieuwe president aanwees. Wat mij trof was zijn toespraak, waarin hij het volk bedankte voor het gestelde vertrouwen in hem en vooral waarin hij zijn vrouw dankte voor haar grote steun bij zijn taak. Opvallend was dat zijn tegenstander Romney zijn echtgenote ook bedankte.
Beide leiders benadrukten daarmee het grote belang van hun partners. Dit staat in groot contrast met de cultuur van het bedrijfsleven. Daar wordt het grote belang van de stakeholders voor een succesvol ondernemerschap benadrukt. Het gezin wordt bijna nooit genoemd als factor van belang.
Gelukkig krijgt de partner in het nieuwe leiderschap meer aandacht, maar in het algemeen wordt aan de rol van het gezin en de familie in de business weinig aandacht besteed. Hoe gering de aandacht daarvoor in het hele maatschappelijk leven is, blijkt uit de berichten over de lijdensweg van kinderen in opvanggezinnen of kindertehuizen. Zij komen daar terecht door de gebrekkige aandacht voor het gezinsleven.
Het bedrijfsleven is in de loop der jaren daarvan los geraakt met alle gevolgen van dien. Het is daarom geen overbodige luxe als de politiek meer aandacht besteedt aan het welzijn van het gezin, wellicht wel het meest essentiële element van duurzaamheid van ons bestaan.
Door de commercialisering zijn sociale verbanden verknipt. De jeugd is gescheiden geraakt van de ouderen, de gezinnen zijn losgeraakt van het werk, ofschoon kind en gezin bij elkaar horen en het gezin niet te scheiden is van het werk. Operationeel zijn kind, gezin en werk wel gescheiden, maar menselijk spiritueel gezien vormen ze een onlosmakelijke eenheid.
Een kind heeft de zekerheid van een gezin, waar het zich thuis voelt, nodig. Dan kan het gezond opgroeien. In onze verknipte maatschappij wordt het kind vaak gescheiden van het gezin. En het gezin, gehuwd of samenwonend, wordt gescheiden van het werk. Daarmee valt de natuurlijke samenhang uiteen en daarmee ook de grondslag van duurzaamheid van het menselijk leven.
Het is niet alleen de taak van de politiek om het welzijn van het gezin te waarborgen. Het hoort ook tot de verantwoordelijkheid van de bedrijven om hieraan te werken. Het gezin en ook de kinderen behoren tot de belangrijkste stakeholders van elke onderneming, in welke vorm ook.
alluman zegt
Ja, de gezinsbanden lijken te verwateren. Maar ik ben in het licht van het bovenstaande, dan meteen ook benieuwd naar antwoorden op vragen als:
– Op welke manieren is het gezin dan een ‘factor van belang’ voor bedrijven?
– Welke verantwoordelijkheden behoren dan tot die van het bedrijf? Welke tot (welke) overheid?
– Wat zijn nog verantwoordelijkheden van het gezin zelf?
Michael Hoek zegt
Misschien moeten we iets meer aandacht besteden aan het doorbreken van samsara in plaats van het continu proberen te veredelen. Is er nog wel plaats voor nibbana in het hedendaagse flower power-achtige gezwijmel dat zich westers boeddhisme noemt?
Joepijos zegt
We hebben vijf kinderen en hebben een keuze gemaakt tussen aandacht en geld. Het is aandacht geworden. We moeten het daarom doen met één inkomen. We zijn dankbaar dat we dit kunnen doen. Misschien kunnen bedrijven aandacht geven aan hun werknemers en hen niet behandelen als goederen die je wegdoet als je ze niet meer nodig hebt. Voor mijn gevoel betekekent versoepeling van het ontslagrecht een verslechtering van deze visie.
Ujukarin zegt
Het zou wel eens twee kanten op kunnen werken. “Misschien kunnen werknemers denken aan het lange termijn belang van hun werk en werkgevers en hen niet behandelen als goederen die je wegdoet zodra er een baan met 5% betere omstandigheden langs komt en “je ze niet meer nodig hebt”.
Ik kom in de praktijk beide vormen van disloyaliteit tegen, en bezig zijn met maatschappelijk verantwoord ondernemen (als werkgever en werknemer) zou wel eens juist een fors stuk loyaliteit kunnen verlangen. Net zoals persoonlijke relaties/gezinnen dat doen. Had de Boeddha nog zo slecht nog niet gezien bij zijn dialoog met “de jongeling Sigalaka” in de naar hem vernoemde Sigalovada soetra…
Wijsheid gewenst,
Robbie Rosmalen zegt
Pas op beste Michael, voor je het weet wordt je bestempeld als een dogmatische fundamentalistische boeddhist…. :)
Er is niet veel interesse in het verwezenlijken van nirvana/nibbana… alles is gericht op het tijdelijke plezier van dit leven. Nou ik wens iedereen veel succes daarmee.
vriendelijke groeten
Robbie