Het boeddhisme beleeft binnen de Britse strijdkrachten een buitengewone opleving. Sinds 2005 is het aantal militairen die deze religie praktiseren gestegen van tweehonderd tot 3800. De grootse stijging wordt veroorzaakt door de Gurkha’s, die oorspronkelijk afkomstig van Nepal al banden hadden met het boeddhisme.
De andere duizend zijn autochtone Britten die ook een baan hebben in het leger. Zij ervaren het boeddhisme als een middel om te kunnen ontsnappen aan stress en spanningen. Sunil Kariyakarawana, de boeddhistisch geestelijk verzorger van het Britse leger, zegt dat het boeddhisme mensen dingen in een ander perspectief laat zien. ‘Het leger is zeer stressvol, militairen vechten in een oorlog, dat is een feit. Ze zien veel leed om zich heen en vinden dat ze door het boeddhisme beter met deze kwellingen om kunnen gaan. En ze kunnen elk op hun eigen manier beoefenen.’ De geestelijk verzorger zegt dat Boeddha nooit geweld uitsloot. ‘Soms moet je voor een oorlog kiezen als de minst slechtste optie.’
In 2005 was het voor het eerst dat geestelijke verzorgers voor de verschillende religies en godsdiensten-boeddhist, hindoe, islam en sikhs werden benoemd in het Britse leger. Ongeveer vijfentwintig procent van de soldaten behoort niet tot de blanke Angelsaksische onderdelen van het leger.
Henk Molenaar zegt
Boeddha heeft nooit haat gepredikt, integendeel. In de Ariya Pariyésana sutta zei hij, “In de geest van geweldloosheid zal ik spreken.”
Het Boeddhisme is geweldloos, zonder enig excuus dat geweld, haat of moord zou kunnen rechtvaardigen.
Sommige mensen zijn misschien niet geweldloos. En de westerse geest kan de leer natuurlijk altijd mooi verdraaien in eigen voordeel.
Paul van Buuren zegt
Persoonlijk ben ik van mening dat het niet aan anderen is om iemand wel of geen boeddhist te noemen.
Robert Keurntjes zegt
Er is een verschil tussen haat en geweld. Er bestaat een verhaal over een vorig leven van Boeddha waarin hij op een veerboot meevoer en ontdekte dat de kapitein het schip tot zinken wilde brengen. Om alle opvarenden te redden besloot boeddha om de kapitein te vermoorden. Het verhaal wil dat hij door die daad in een hel terecht kwam maar omdat hij uit compassie handelde veerde hij meteen weer terug uit de hel. Het is maar een verhaal, maar wel een verhaal met een moraal.
(Red: pvb)
Michael Hoek zegt
Kwam dat verhaal niet uit het (non-gotamistische) mahayana?
Heeft dan dus niks met Gotama Boeddha te maken.
Henk Molenaar zegt
Dat ene verhaal van de kapitein wordt vaak aan gegrepen om geweld te rechtvaardigen, zonder dat mensen beschikken over de juiste vermogens om de situatie correct te oordelen. Er wordt dan tevens voor het gemak voorbij gegaan aan alle geweldloze voorbeelden, dan is het dus weer een sterk staaltje van ego-shopping.
Robert Keurntjes zegt
Ik zie het vooral als een voorbeeld om over na te denken. Het wel of niet inzetten van geweld is een ethisch dilemma dat je niet af kunt doen met een voor of tegen. Geweldloosheid is natuurlijk te verkiezen, maar als je om wille van het geweldloze ideaal verzaakt om het leven van anderen te beschermen dan roept dat ook vragen op.
Stel iemand schiet degene dood die op het punt staat zijn kinderen te vermoorden. Ben jij dan bereid om tegen degene die het leven van zijn kinderen gered heeft te zeggen dat ie geen geweld had mogen gebruiken.
Ik betwijfel of je zonder meer kunt zeggen dat boeddhisme geweldloos is. Mij spreekt het zoeken naar de middenweg veel meer aan en dat vraagt om het plaatsen van alles in het juiste perspectief. Er is geen absoluut goed of kwaad.
Michael Hoek zegt
De geestelijk verzorger zegt dat Boeddha nooit geweld uitsloot. ‘Soms moet je voor een oorlog kiezen als de minst slechtste optie.
Michael: Dit is een schandalige leugen. De Boeddha sloot geweld ALTIJD uit.
Michael Hoek zegt
Een monnik mag volgens de vinaya wel een vuistslag uitdelen wanneer hij daardoor zijn eigen dood voorkomt. Maar strijd en moord werd nooit door de boeddha goedgekeurd.
Henk Molenaar zegt
Boeddhisme en de Boeddha zijn wel geweldloos, boeddhisten niet altijd.
MRBiesheuvel zegt
Hm, moeilijk. Diep van binnen heb ik een enorme hekel aan wapens etc. Maar als we even in de tijd terug gaan dan komen we op het verhaal dat Stalin een hele boeddhistische gemeenschap heeft laten deporteren naar Siberië. Hadden we in die tijd onbewapend gebleven dan was de kans groot geweest dat heel Europa onder Stalinistisch bewind was gekomen. Ik bedoel maar te zeggen. boeddhist zijn en geweldloosheid prediken is gemakkelijk als je in een veilig landje als Nederland leeft en zelf de beslissingen niet hoeft te maken. Maar goed ik vind het altijd een moeilijk dilemma maar laten we in ieder geval de soldaten niet veroordelen….
Henk Molenaar zegt
Waarom willen mensen zo graag geweld uit naam van het boeddhisme plegen??? Kan het niet onder het mom van democratie, mensenrechten o.i.d.
Robert Keurntjes zegt
Het gaat er toch helemaal niet om om uit naam van boeddhisme geweld te plegen. Dat zou betekenen dat boeddhisme een doel is dat geweld zou rechtvaardigen.
Het is alleen te simpel om te stellen dat boeddhisme en het verdedigen van democratie, mensenrechten of leven niet met elkaar te verenigen zouden zijn. Boeddhisme, zoals ik het begrijp, laat vooral zien waarom het niet zinvol is om geweld te gebruiken (het veroorzaakt lijden voor jezelf en de ander). Maar dat wil niet zeggen dat je NOOIT geweld zou mogen gebruiken. Er zijn situaties denkbaar waar je met geweld meer ellende kan voorkomen. Of het wijs is om geweld te gebruiken is altijd een bijzonder lastige vraag.
Als het gaat om de zorg voor je karma, dan vind ik degene die bereid is de consequenties te dragen voor het geweld dat hij of zij toepast om het leven van anderen te redden, een grotere held dan degene die weigert op te treden omdat hij volhard in zijn pacifisme. Het gaat om de middenweg en vaardig handelen, niet om een rigide interpretatie van wat goed zou zijn en wat niet.
Henk Molenaar zegt
Waarom zou een boeddhist een organisatie willen optimaliseren die opereert in het aller allerhoogste geweldsspectrum, welk en wiens (politiek/economisch) doel dient dat? Zijn we hier in het westen nog niet veel te jong en fragiel met boeddhisme bezig om zulke ingrijpende (ethische) keuzes te maken?