Gooood-evening! boeddhisten in de Lage Landen – 11 februari 2016

Regelmatig krijgen we in de Kloosterbunker mensen op bezoek die geïnteresseerd zijn in het boeddhisme en met name in de vipassanameditatie binnen deze religie. Normaal loopt Chef er niet mee te  koop omdat hij merkt dat veel mensen daar helemaal niet geïnteresseerd in zijn en liever naar de tv kijken of een zak chips opeten. Die twee dingen gaan ook goed samen. Maar aan de bezoekers die speciaal naar de Kloosterbunker komen wil hij in enkele zinnen wel uitleggen hoe hij zelf die meditatie doet en wat dat voor hem aan effect heeft.

‘Je gaat zitten en je richt je op je ademhaling. Die gaat altijd maar door zolang je leeft. Wat er voor gedachten in je hoofd opkomen, daar doe je niets mee. Je hecht er niet aan en geeft er geen uitvoering aan op dat moment. Het schijnt zo te zijn dat er bij mensen tienduizenden gedachten per dag opkomen, als die omgezet zouden kunnen worden in energie konden we alle energiecentrales wel sluiten. Nogmaals, je doet niks met die gedachtes, je hoofd is een doorgangshuis en je kijkt alleen maar toe. Als die gedachten geen aandacht krijgen, sputteren ze even en vertrekken. Steeds komen er nieuwe zaken het hoofd binnen en je doet er niks mee. Na een tijdje doe je je ogen weer open en beëindig je de meditatie. Dat is alles.’

Chef vertelde aan de bezoekers hoe de dagelijkse meditatie zijn leven en handelingen hebben beïnvloed.  Er komen nog steeds vervelende zaken bij hem op maar hij reageert er niet meer op. Of minder. Zijn geest is milder en hij heeft geleerd om dingen te transformeren en zich in de geest en handelingen van anderen te verplaatsen zonder een zombie te worden.

Afgelopen weekeinde had hij zo’n leermoment. Boven de Kloosterbunker woont een gezin dat van wanten weet. Als moeder de deur uit is vieren de kinderen feest. Het geluid dat ze soms produceren is niet mis, is verschrikkelijk, is verschrikkelijk verschrikkelijk, gekmakend, ziekelijk, duizend kilo te erg, maar Chef weet dat het afgelopen is als moeder weer thuis komt of dat ze elkaar hebben uitgemoord daarboven. Het is te overzien. Maar dit weekeinde was de herrie abnormaal. Er was een feestje. Het leek wel of er duizend pubers boven hem op de laminaatvloer zonder demping te keer gingen en oerwoudgeluiden produceerden. Het gebouw schudde op de heipalen.

Omdat het met al die pubers waarschijnlijk erg warm werd in die woning ging de buitendeur open en werd de enorme herrie nog meer openbaar. Het feest en de oerwoudgeluiden, de harde muziek en het slaan tegen ijzeren panelen duurde tot twee uur in de ochtend. Chef overwoog een gat in het plafond te boren of een springlading te zetten maar zette- omdat hij geen drilboor en springladingen heeft, een koptelefoon op en speelde alle symfonieën van Beethoven af. Gevolgd door de rauwe jazz van Chet Baker. Maar de pubers speelde deze componisten helemaal weg. Toen ging Chef een kwartier lang vanuit Schaap naar het langzaam instortende plafond kijken en kwam daardoor in meditatieve toestand. Hij stelde zich voor dat hij zelf een van die pubers was en hoe leuk ze het daarboven hadden. Een gevoel van geluk en zaligheid bekroop hem. Hij zette zich aan de werktafel en begon te schrijven. De herrie -teringherrie zeggen ze in Rotterdam- was er in overvloed maar hij had er geen last meer van. Dank zij de meditatie, zei hij tegen de bezoekers. Hij vond het jammer dat moeder weer thuiskwam. Herrie is perceptie.

De bezoekers vertrokken en Chef hoorde de een tegen de ander zeggen: ‘Spoort die vent wel?’