Eén stap voorwaarts

Werkelijkheid is één stap recht vooruit.

Het gaat nergens heen,  het is niet ergens anders,  het is hier, nu, dit moment.

Het hier wat ik bedoel is niet een hier wat wij met ons dagelijks bewustzijn vatten,  een hier zo als wij het in ons dagelijks doen en laten gebruiken. Het is een alomvattend ‘hier’, niet gebonden aan tijd of ruimte.

Daarom wordt gezegd, doorbreek dit scheiding makend bewustzijn, het bewustzijn wat hier beperkt word door tijd en ruimte. Ik gebruik het woord ‘doorbreek’, maar in werkelijkheid valt nergens door heen te breken.

Als je dit leest, dan is je reactie misschien:

Oké, er is niets om doorheen te breken, waarom zou ik iets doen? Dit is het omarmen en vastgrijpen van niet(s) doen.  Dit is het ego vast klampen,  een begrip of besef van ‘Ik hoef niks te doen vastpakken.’ Als je met deze instelling te werk zou gaan, zal het je in geen honderdduizend jaar één stap dichterbij brengen, bij dat wat je zoekt. Zo klamp je je nog steeds vast aan het besef een zelf te hebben.  Graaf dit besef uit, ontwortel het.  Ondanks dat er niets valt uit te graven,…je van begin af aan, aan een begrip of besef blijft vastklampen.

Dogen schrijft:

Het pad is compleet en universeel.
Hoe zou je dan onderscheid maken tussen oefening en verlichting?
Het voertuig van realiteit is in het zelf.
Waarom moeite doen het te verkrijgen?
Meer nog: het gehele lichaam is vrij van stof.
Waarom in de veronderstelling zijn het stofvrij te maken?
Waar we ons nu bevinden zijn we nooit van het pad gescheiden.
Waarom, dan weer hier en daar zoeken naar onderricht?

Werp je zelf met hart en ziel in Mu-jin Shikantaze of Susokakan. Met als doel door het hardnekkige besef van het zelf heen te breken. Als je werkelijk een stap voorwaarts doet neemt dat wat je zoekt een stap naar jou toe. Een stap die samenvalt met:  Nergens heen, hier, dit moment van voor je geboorte, van voor ruimte en tijd geweven werd.