Voor mij verbergen
De bomen het bos
Waarachter niks
Schuil gaat.
Als duizenden letters
Woorden, zinnen,
Belemmeren ze het uitzicht
Op niks.
Samen vormen ze
Een woud van sutra’s
Een canon waardig
Gebouwd op niks.
Als een wonder
Wijken ze open
Ruimte latend
Voor niks.
En als ze verdwijnen
Blijft niks over
En achter niks
Zie ik niks.
Dan verdwijn ik
Al kijkend
Is er niets anders
Dan niks.
Zelfs het idee
Van mijzelf lost op
Zo word ik, verdwijn ik
Een wonder van niks
Wel geboren
Toch verdwenen
Voor de lol verschenen
Een oude dwaas van niks.
Nergens meer woorden
Om zinnig te spreken
Geloof er maar niets van
Het is allemaal niks-niks!
Sjoerd (Tokai?)
