Drie dagen lang voetballen, wie wil dat nu niet? Tibetanen zeker wel, die zijn al zevenenzeventig jaar georganiseerd dol op voetballen. Dat lieten ze vorige week wel blijken tijdens het toernooi tussen Tibetaanse internationale voetbalteams uit verschillende landen, op de altijd weer fraaie sportaccommodatie Het Rooi in Antwerpen. Om maar met het eind te beginnen, Frankrijk won het toernooi en de cup.
Voetballen en eten horen onlosmakelijk bij dit toernooi. Het eerste wat je dan ook ziet op het terrein langs de velden zijn de potten en pannen. En etende Tibetanen die zich rondom het restaurantkraampje hebben verzameld. Ze genieten met volle teugen en monden van de ambachtelijk gemaakte gebakken momo’s, Tibetaanse donkerbruine worsten e.d. De koks en verkopers zijn geen onbekenden, maar vaders en moeders van spelers en publiek. Ik had wel trek in een kopje Tibetaanse zoute boterthee, maar dat schonken ze niet in de officiële stand van de organisatie. Wel frisdrank en Indiase zoete thee.
Rond de velden rook het niet alleen naar eten, maar was het ook verder adembenemend. Nee, niet zozeer door het spel, als was dat ook okay. Nieuwe baby’s, nieuwe voetbalspelers, tattoos bewonderen en je zweetlucht maskeren. De nieuwste trend onder de met name zestienjarige Franse spelers, is met een sterk geparfumeerde voetenspray lichaam en tenue lekker te laten ruiken.
Aan dit toernooi dat al vijf jaar elk jaar in Antwerpen door de Tibetan Youth Congress wordt georganiseerd, namen dit jaar elf voetbalteams uit Nederland, België en Frankrijk deel . Een aantal andere landen haakten af, vermoedelijk vanwege de hoge vervoerskosten.
De deelname was als volgt: Uit Holland: team A en team B. Uit Belgie: team FC Norling, team Yak FC Leuven, team United Tibet en team TCV. Uit Frankrijk: team Bateau Jeser, team Yak Boyz, team Snow Lion, team Tsampa en team FTFT.
Op zestien augustus speelden Holland team A tegen Frankrijk team FTFT de halve finale. De spelers van Holland waren bloednerveus, want ook zij wisten dat Frankrijk een sterk en goed getraind team op het veld had gebracht. Vrijwel iedereen was gespannen, de supporters uit Nederland konden de namen van de sterkste Franse spelers wel dromen, die zijn namelijk elk jaar van de partij.
De twee teams waren aan elkaar gewaagd en zeer gefocust en dynamisch in het spel. Af en toe gingen de spelers van de verschillende teams in het vuur van het spel in de fout. Er ontstonden zelfs–waar zie je dat nog meer, opstootjes, maar die liepen niet uit de hand omdat het spel goed werd begeleid door teamaanvoerders en de scheidsrechter. Snel handen schudden om het goed te maken. Het was ontroerend om te zien hoe de aanvoerders Ngawang Norbu (Holland) en Jampa Legdhen (Frankrijk) respectvol diep naar elkaar bogen, bijna met het hoofd de grond aanrakend en met de hand op het hartstreek, om de vrede en het evenwicht te herstellen. Beide aanvoerders hebben goede leiderskwaliteiten.
Frankrijk is over het algemeen een sterke ploeg, maar het viel toch wel tegen in de halve finale. Ze kregen relatief weinig kansen omdat er ook door Nederland goed gespeeld werd. Frankrijk kreeg nog een doelpunt cadeau ook, bij het uitspelen van de Nederlandse keeper, stuitte de bal tegen een Franse speler en zo weer terug, het Nederlandse doel in. Dus niet écht een verdiende goal, ’t was gewoon een ongelukje. Nederland bleef niet achter en scoorde ook: 1-1. Het daarop volgende tafereel is in voetballand niet vreemd. Dolenthousiaste supporters stuiterden juichend, gillend en dansend het veld op. Alsof we al hadden gewonnen, dat gevoel van de jackpot winnen, je kent dat wel: wij hebben er ook één! Een echte Oranjegevoel in Antwerpen.
En dan, nee dat kan niet, dat mag niet. Hè? Wat gebeurt er? Wááát…Afgevlagd wegens ongeoorloofde aanvallersactie? Néééeé niet te geloven, dit kan niet! Ken je dat gevoel? Stress, adrenalinestoot, geluksgevoel, ontkenning, boosheid, verwarring, teleurstelling, verdriet, loslaten en opnieuw hopen op een kans in de eindfinale. Een gevoelspalet in een tijdsbestek van twee minuten. Na de pauze was de gezelligheid verdwenen, de spanning was om te snijden.
Wat een ontgoocheling. De keeper van team A zat ontmoedigd en in elkaar gezakt op de grond. Het schuldgevoel en diepe schaamte waren van zijn gezicht te lezen. Er ontstond een woordenwisseling tussen verschillende spelers gevolgd door een fikse preek van de aanvoerder. Supporters bemoeiden zich er mee. Een aantal spelers zagen het niet meer zitten, wat een debacle.
Maar wat leuk en positief, plotseling begonnen de aanwezige vrouwen luid te zingen en alle supporters zongen mee om de spelers op te beuren. Ze zongen de boodschap: wij staan door dik een dun achter jullie, er is nog hoop. Dat wij-gevoel was hartverwarmend en de spelers knapten zichtbaar op. Als trekveertjes kwamen ze overeind. Klaar voor de tweede helft, de teamgeest hersteld.
De man met rugnummer veertien van het Franse team was één van de meest gevreesde tegenstanders; snel, balvaardig en met een strategisch/tactisch goed inzicht. De enige die hem wel aankon was Ngawang Norbu van het Nederlandse team. In de tweede helft van de wedstrijd nam hij dan ook een andere positie in het veld in en bleef nummer veertien als een schaduw volgen.
Holland team A speelde helemaal niet slecht. Het kostte Frankrijk zelfs moeite om nog een doelpunt te scoren, de keeper kon de ballen goed uit het doel houden. Zo werd het maar 1-0 voor Frankrijk.
Bij Holland team B was het middenveld niet sterk genoeg, er werd letterlijk en figuurlijk over het hoofd gespeeld. Het goed leren aanspelen van de bal voor het doel zal in de toekomst ook een belangrijk aandachtspunt moeten zijn tijdens trainingen. Holland team B was een team van tieners met weinig ervaring. Er speelden slechts een aantal volwassen spelers in dat team. Meer toewijding en discipline bij de voetbaltrainingen elke zondag, met name voor de tieners, en hun vaardigheden ontwikkelen zich als het ware vanzelf.
Op zeventien augustus was de finale tussen België en Frankrijk. Beide teams waren aan elkaar gewaagd, maar uiteindelijk won Frankrijk. De Nederlandse supporters steunden met een massaal toegestroomd Belgisch publiek de Belgische voetballers tijdens de laatste match van het toernooi, waarbij de sfeer scherp was, de boog gespannen omdat je niets wilde missen. Het was een schitterende finale, met ook weer een boze speler en een poging van spelers om een beginnende vechtpartij te voorkomen. De Franse Tibetaanse spelers maakten een geweldige vreugdedans om hun overwinning te vieren.
De 5th RTYC Euro Cup 2013 werd door voorzitter Thupten Phegyal van de Tibetan Community Belgium, met een witte khata uitgereikt aan de aanvoerder van het Franse team, Jampa Legdhen uit Parijs. Frankrijk won voor de derde keer de Euro Tibetan cup met 3-1, maar België kan door het spelen van een goede wedstrijd tevreden zijn.
Voetbal is een bloedserieuze aangelegenheid, maar tegelijkertijd zijn veel Tibetaanse voetballers vrienden van elkaar. Ze kennen elkaar al uit de kindertijd, voordat ze naar Europa kwamen. Er worden grappen gemaakt, wat bijgekletst, handen geschud en ná de finale was er weer eten: een ‘afterparty’ met een Tibetaanse warm buffet, traditionele Tibetaanse dansen en met westerse popmuziek ‘in de wolken’ zijn.
Topscoorders van het toernooi:
Tenzin Passang – FC United Tibet (België) met acht goals in drie matches en Samphel van FTFT (Frankrijk) met acht goals in vier matches.
