Een tijdje geleden dook er een onverwachte video op van een individu in een onverwachte positie bij een zeer onverwachte groep. Allemaal nogal onverwacht dus. Ik ben, zo ver ik weet, één van de weinige die het materiaal heeft gezien.
Laten we het individu simpelweg ‘aap’ noemen en de groep in kwestie ‘geiten’. Zie dit niet als een poging om de aap en de geiten weg te zetten op kwalificerende wijze. Wat de aap betreft is het meer een generalisatie. Een schreeuwlelijk die zijn tanden laat zien als hij bang is, kunnen we benoemen als aap. En de geiten, ach, dat zijn ook geiten, dus waarom zou ik ze niet zo noemen.
De reden dat ik de aap niet bij naam noem is dat de maatschappij op dit moment erg gevoelig is. Nu vlak voor de verkiezingen is het land nog gevoeliger. De behoefte om te reageren is dan zo mogelijk nog groter. Ik weet inmiddels hoe dat gaat: mensen die de aap liefhebben sturen mij een enorme lading dreigmail waarbij ze zo ver gaan dat ze de namen van mijn kinderen benoemen. Laten we die mensen voor het gemak ‘dierenliefhebbers’ noemen. Overigens heb ik, interessant genoeg, helemaal geen last van geiten die mij mailen.
Goed, die video dus. Op het beeldmateriaal is duidelijk te zien hoe de aap geiten ‘pakt’. Het is een hele kudde geiten en het maakt voor de aap niet uit welke hij pakt. De beelden laten zien hoe een trauma op de meest dramatische manier kan doorwerken. Het zijn schokkende beelden.
Bij het zien van de video moest ik aan alle politici en hun medestanders denken die groepen ‘pakken’. Of dat ‘pakken’ nu figuurlijk is of letterlijk, zoals in de video, volgens mij is het hetzelfde. Ze springen er bovenop om een gevoel van veiligheid te creëren.
De video toont eigenlijk aan waar het om draait: als je iemand zo stevig moet ‘pakken’, als je je zo onveilig voelt, dan zit er een behoorlijk trauma onder.
Vervolgens wordt het heel aandoenlijk als je aan al die mensen denkt die groepen ‘pakken’. Welke trauma’s zitten hier allemaal onder vraag ik me af.
Daarmee kom ik bij de reden van het schrijven van dit stuk. Ik wil zoveel mogelijk mensen laten beseffen dat er hier sprake is van pure pijn. Er wordt over het algemeen niet heel goed gereageerd op die pijn. Ik zie de agressie, haat en cynisme jegens mensen als Trump, Wilders, Le Pen en de mensen die hen liefhebben. Dat verdienen ze niet. Het zijn stuk voor stuk lopende open wonden die alle zorg nodig hebben die we kunnen geven. Dat zal niet makkelijk zijn, want om bijvoorbeeld zo’n aap en de dierenliefhebbers de mogelijkheid te bieden om hun angsten los te laten, dient iemand op zijn beurt eigen angsten los te laten. Ik besef me dat dit niet makkelijk is. Vooral voor de geiten. Ze zien en voelen de aap groter en groter worden. Dat is zwaar, een enorme aap op je rug. Maar ook die geiten wil ik verzoeken om niet te reageren en de aap los te laten.
Ik heb een kopietje van de video. De afgelopen maanden heb ik getwijfeld of ik het beeldmateriaal moet delen. De emoties lopen met de kijker weg. Ook kan ik me voorstellen dat de aap er niet onverdeeld gelukkig mee is. Al schrijvende besef ik me echter dat ik mijn woorden onvoldoende kracht kan geven. Ik moet het laten zien. In de hoop dat het lijden van al die apen die een groep uitzoeken om zich aan vast te klampen voor eens en altijd zichtbaar wordt. Zodat we de compassie in onszelf kunnen vinden en onze eigen pijn los kunnen laten. Zo gunnen we de aap ook de rust om tot loslaten te komen en op eigen benen te staan. Die ene aap in de video slachtoffer ik voor het grote goed. Het spijt me!
Hier is een link naar de video. Video Geitenpakker
