Al heel lang geleden ben ik gestopt met het eten van sla en andere verse groene groenten. Ik stond in de keuken met een krop sla in mijn handen, klaar om door mij aan stukken gescheurd te worden. Kort ervoor had ik een artikel gelezen waarin stond dat planten ook gevoel hadden, pijn konden lijden. Sindsdien smaakte de sla mij niet meer, als ik een blaadje tussen de tanden had hoorde ik het kraken, leven vermorzelen. En in die keuken besloot ik om zoveel mogelijk geen levend organisme meer te eten.
Gisteren was hier een lid van de Klankbordgroep waar ik lid van ben. Zonder te weten van mijn afkeer van het eten van sla vertelde hij dat planten en groenten ook levende wezens zijn, met ervaringen van pijn. Een tante van hem had er een gewoonte van gemaakt om halfdode planten in potten die ze op straat vond mee naar huis te nemen en daar dagenlang met de planten te praten. ‘Ach, jochie, hebben ze je zomaar bij het huisvuil op straat gezet, wat naar, we gaan je weer opknappen, hoor’.
En, vroeg ik.
Ze knapten weer op, werden groen, vol met leven, zei de Klankbordman.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Ruud van Bokhoven zegt
Ik vraag mij wel eens af wat men dan wel kan eten, want alles leeft namelijk. Een mens is een deel van de natuur dat leeft met en van de natuur.