Telkens we ons verzetten tegen verandering roepen we onvrede (P. dukkha) op. En toch blijven we gebiologeerd grijpen naar zekerheid. Ad absurdum. We dromen ons zelfs een eeuwige ziel.
Voortschrijdend inzicht in onze vergankelijkheid is geen zwaktebod. Het is wijsheid. Inzicht in vergankelijkheid hoeft niet tot pessimisme te leiden. Wie de vergankelijkheid in zichzelf realiseert zal het NU-moment appreciëren. Zal dit unieke en kostbare leven met vreugde en innerlijke vrede waarderen.
In het begrijpen en de aanvaarding van het eeuwige proces van ontstaan en vergaan verbergt zich onze bevrijding.
