Afgelopen zondag keek ik naar de laatste aflevering van Podium Witteman, een mooi programma met en over klassieke muziek. Paul stopt met de presentatie.
In het programma komen jonge helden voor, kinderen, pubers en jongvolwassenen die piano, viool, harp, saxofoon, klarinet en andere muziekinstrumenten bespelen. Zo ook afgelopen zondag, kleine kinderen nog met het vuur van een ervaren musicus.
Mijn zoon Okke was ook ooit de jonge muzikale held van mijn partner, de moeder van onze kinderen, ik, de vader. Hij zat op muziekles en speelde klarinet. En dat deed hij niet onverdienstelijk en zo trad hij op op familiebijeenkomsten en feestjes. We waren wel een beetje trots op onze zoon.
Okke, een jaar of twaalf, oefende elke dag op zijn kamer boven in het huis met de klarinet. Af en toe stonden zijn moeder en ik onder aan de trap trots te wezen op onze zoon en voorzagen een mooie muzikale toekomst voor de knul.
Op een dag luisterden we weer onderaan die trap naar de klarinet en Okke. We waren zo gelukkig. Het feit wil dat de deur naar de woonkamer open stond en wij via de achtertuin een vrij zicht hadden op het straatje achter ons huis. En wie zien we daar lopen, juist, onze zoon, terwijl zijn klarinet ons bleef verrassen. We stormden naar boven, naar zijn kamer, en keken naar een rode radio met cassetterecorder waarin een bandje van 45 minuten waarop onze jonge held klarinetmuziek had opgenomen. Zijn klarinet, dat wel. Alle dagen waren we gefopt en ook weer niet.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Joost zegt
Ja mooi programma van Witteman. Met inderdaad zeer muzikalen kinderen. Voor mij soms tranentrekkend, maar om nou te spreken van jonge helden gaat mij iets te ver.