Eind december vorig jaar zijn klanten, onder wie ik, in een filiaal van AH aangereden door een oudere dame in een scootmobiel die het voertuig plotseling en onbedoeld in de achteruit zette. De aangeredenen riepen ‘stop, stop’ maar het mobiel bleef maar pletten, een man voor mij viel in mijn boodschappenclax en zelf hing ik aan een enorme krat van Appie. Het is op beelden van een bewakingscamera vastgelegd. Nu nog ben ik niet over de geestelijke en lichamelijke gevolgen heen.
Als politieverslaggever ben ik beschoten, mishandeld, bedreigd, achtervolgd, lag in het water van een rivier om het leven te redden, maar dat ervaar ik als een onplezierige bijkomstigheid van het vak. Niet leuk, maar toch.
Ik vermoed dat ik thans aan een scootmobiel fobie lijd. Als ik in winkels of op straat zo’n mobiel tegen kom verstar ik. Die dingen rijden als gekken, het lijkt Zandvoort wel. Niet leuk. Maar ik mag gelukkig zijn dat ik nog leef. Ik was laatst in een verzorgingshuis, nee, niet voor mezelf, waar een bewoner door een berijder van zo’n mobiel is doodgereden. Kijk, hier gebeurde het, zei mijn begeleider. En inderdaad op de plaats delict (PD) was een stuk van de gietvloer verdwenen.
Om de pijn van de aanrijding door de scootmobiel bij Appie te verlichten neem ik dagelijks een hoeveelheid weedolie in. Dat helpt goed, Appie zou die zelf in het assortiment op moeten nemen om direct en ter plaatse aangereden klanten tegemoet te komen in de pijnbestrijding. Daarmee ook moeten adverteren: ‘weedolie op voorraad (net als de AED) bij ongevallen.’
Mijn eigen weedolie was op dus ik toog naar de groothandel om een nieuwe voorraad in te slaan. Vijf procent zwaarder in sterkte om te experimenteren, weet je wel. Overigens is het zo dat krakkemikkige uitkeringstrekkers van dit bedrijf korting krijgen op hun aanschaf.
Ik vertelde de verkoper dat ik met krukken loop door de nare ervaring met de scootmobiel. Hij knikte bevestigend. Scootmobiels en elektrische fietsen zijn moordenaars, sprak hij. Het bedrijf heeft veel klanten die klachten aan het bewegingsapparaat hebben, weet ik. Hij sprak dus uit vervangende ervaring. Blij strompelde ik naar de auto, eenzaam maar niet alleen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
