‘Een gelukkig 2022?’ Kan dat al? Vlak voor de jaarwisseling word ik gedwongen na te denken over geluk en ongeluk, over het verlammende virus en de wereld ervoor en erna.
Het schiet me te binnen dat ik pas een zin las die uitnodigt dat nadenken af te maken. Deze luidt: ‘De stilte op dat eiland is een bepaalde stilte: zij wordt doorbroken door karakteristieke geluiden van de dierlijke en plantaardige bewoners.’
Als dat eiland nu eens de hele wereld is, samengesteld uit karakteristieke delen van leven, gedrag, verlies en vreugde. Delen van de aarde en alle verandering van de dieren en de mensen …
Zo begint het denken over alles. De zin is universeel als je hem meer dan eens leest. Ieder kan luisteren naar geluiden in de stilte. Naar de inhoud en de vormen. Dat brengt de wens de samenhang beter te begrijpen en te beleven met zich mee. Door ieder kind en iedere mens.
Het bestaan en de samenhang van alles wat is wordt afgezet in of tegen de stilte. ‘Een gelukkig nieuwjaar’ lijkt op een altijd maar weer uitgesproken wens de onbepaalde stilte bepaald te maken.
Overal bestaan eilanden, de biodiversiteit verrast en bindt. Bepaalde stilte, een tegenspraak.
