Een vrede die het verstand te boven gaat*

Als damp boven water
en warmte boven vuur.
Buiten bereik van
het splitsen der dingen.

Want is vrede – toestand van rust –
niet de verzoening tussen
wat eerder nog twee was?

De omhulling van
ja en nee
goed en slecht
vreugde en pijn
jij en ik?

De oneindige ruimte
waarin alles oordeel-
loos zijn thuis heeft?

Het muurloze thuis
van alles en iedereen
waarin wat was was
wat komt komt
wat is is?

Is die vrede mogelijk
hier
nu?

Zal zij er ooit zijn
op aarde
in mij
in jou?

Vragen van het verstand
dat die vrede niet kent
niet kende
niet zal kennen.

Dat de vrede splitst en
zich vervolgens afvraagt
of zij nog te lijmen is – alsof
die vrede zich door het
verstand laat breken.

Ja. Schijnbaar.
Schijnbaar is zij gebroken.
Schijnbaar levensecht.
Vandaar de pijn, het gemis.

Maar de directe beleving
het zuiver gewaar zijn van wat is
is de vrede die het verstand te boven gaat.

*(Fil. 4:7)