De vrouw in een vrijstaand huis met grote tuin in een plattelandsdorp in Vlaanderen schrok vanmorgen, het was nog donker, vroeg wakker door kabaal in haar tuin. Wat was er aan de hand? Ze was niet jarig, had niets te vieren.
Heel voorzichtig, om uit het zicht te blijven, stapte ze uit bed en liep de aan de tuin grenzende, in Nederland zouden we die tuinkamer noemen, ruimte in en schoof het gordijn iets opzij om de tuin in te kunnen kijken. Het is een grote tuin en ginder achter zag ze in de schemering naar schatting zo’n veertig mensen bewegen, mannen en vrouwen, waarvan enkele in gevecht waren gewikkeld. Drie mensen lagen roerloos in het pas aangelegde gras. Was de revolutie uitgebroken? Waren de Walen Vlaanderen binnengevallen?
Ze zag de monden van de groep mensen bewegen, waarschijnlijk riepen ze iets. De vrouw in het vrijstaande huis, dat is geen bijzonder verschijnsel op het Vlaamse platteland, zo’n vrijstaand huis, opende de deur een centimeter of tien. Nu kon ze de mensen verstaan. ‘Ik ben haar het meest dierbaarst’, riep de een. ‘Nee, ik,’ riep de ander. ‘Ik ken haar al 42 jaar’, riep weer een ander, zijn voorganger pootje lichtend. ‘Ik al sinds haar geboorte’, riep een vrouw die een andere vrouw een watjekouw verkocht. Het was dringen om de eerste en de enige te zijn.
De vrijstaande vrouw sloot deur en gordijn en belde de politie. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Zij vertelde wat er aan de hand was in haar tuin en vroeg de agent of hij die mensen wilde verwijderen. ‘Daar kunnen we niet aan beginnen, mevrouw, er staan duizenden alleen gaande mensen in tuinen in Vlaanderen te smeken om aandacht. Ze komen zelfs van over de grens. Volgens de nieuwe coronarichtlijnen mag elk Belgisch gezin maximaal één nauw contact hebben, wij noemen dat een knuffelmens. Iedereen wil zo’n iemand zijn, anders zitten ze maar binnen, vandaar al dat gedrang in tuinen’, zei de agent. ‘U zult eraan moeten wennen.’
De vrouw liep daarop de tuin in en wierp zo’n 20 speelgoed knuffelbeertjes, die ze de afgelopen jaren voor haar verjaardag had gekregen, in de groep. Misschien dat dat rust bracht.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.