“Walking in a winter wonderland,” kweelt Dean Martin door de supermarkt. Dankzij de airco is het er, althans in vergelijking met de 34 graden die het buiten is, best fris, maar om de sleigh bells te listenen of de snow te zien glistenen moet er ook binnen nog wel een graadje of 20 af.
Kerstmis is geen officiële feestdag in Thailand. Winkels en overheidsdiensten zijn gewoon geopend en iedereen moet gewoon werken. Desondanks is er wel wat aandacht voor de kerstdagen, die vooral is veroorzaakt doordat Amerikaanse feestdagen overal ter wereld worden geadopteerd, inclusief de wanstaltige versiering en tenenkrommend smakeloze muziek. Zoals in Nederland Amerikaanse feestdagen (Halloween, Valentijnsdag) in opmars zijn, geheel ontdaan van hun oorspronkelijke betekenis en verworden tot consumptiefestijn, gaat het ook hier in Thailand. Een kerstboom met pakjes, veel en groot, de kassa-mensen in de supermarkt met een kerstmannenmuts op, en lekker dreamen van een white christmas.
Kerstsfeer lijkt hier nauwelijks op die in Nederland. Er is weinig versiering en de dagen voor kerst zijn allesbehalve donker. Op de kortste dag van het jaar, de dag dat de winter begint, zitten we gewoon ’s morgens buiten te ontbijten. Okee, met een dun vestje aan, want 21 graden is aan de koele kant, maar als de zon echt boven de horizon is kan dat al weer uit. De kortste dag duurt hier, van zonsopkomst tot zonsondergang, exact 11 uur. Dat is bijna 3,5 uur langer dan de kortste dag in Nederland. De zon schijnt volop, de orchideeën bloeien weelderig en de cold tub is gevuld voor als we ’s middags wat verkoeling nodig hebben. Precies 12,5 jaar geleden, op de langste dag (die in NL 16 uur en 46 minuten duurt, maar hier slechts 13 uur en 12 minuten), ontmoetten Mieke en ik elkaar voor het eerst. Van de allereerste gezamenlijke selfie hebben we een remake gemaakt.
Intussen hebben wij hier een soort noodgedwongen kerstreces. Geen afspraken buiten de deur, eten zelf koken of sang klab baan (meenemen naar huis) en geen grote projecten aanpakken. Mieke is vorige week van een verstandskies die haar letterlijk dwars zat verlost, en de afgelopen dagen zaten de naweeën daarvan haar nog steeds dwars. En Yira, de grootste van de 3 honden, is “geholpen”, zoals dat eufemistisch heet en moet constant kort gehouden worden omdat ze anders in de vijver springt. Zowel kies als hond lijken gelukkig het ergste gehad te hebben. Morgen gaat Mieke de hechtingen eruit peuteren. Uit de hond, wel te verstaan; die in haar mond zijn er afgelopen zondag door de tandarts uit gehaald.
Dat alles betekent niet dat er niets gebeurt. Er staat inmiddels een hydrocultuur-systeem achter het huis, waarin de eerste sla al vrolijk begint te groeien. Omdat we niet weten wat er de afgelopen jaren allemaal op de rijstvelden hier is gespoten, vonden we het verstandiger om groente te kweken via hydrocultuur. Over een dag of 10 moeten we onze eerste eigen sla kunnen eten. Spannend.
Verder zijn we bezig om het bewateren van de planten te vereenvoudigen, door er lange slangen langs te leggen met een gaatje bij iedere plant. Slang aankoppelen en kraan open zetten is nu genoeg. Veel handiger dan sjouwen met gieters of met slangen die in de knoop raken de tuin door te slepen.
De zonne-energie functioneerde een tijdlang niet naar behoren. Hoewel we extreem zuinig met elektriciteit omgaan bleef het systeem afslaan wegens onvoldoende capaciteit. Uiteindelijk bleek een kapotte accu de schuldige. Dankzij een reserveaccu gaat de elektra nu weer als een zonnetje.
Op huisdierengebied neemt de spanning toe. Een aantal keren had Mieke al een koppel hoppen (of is het hops?) over zien vliegen. Ongelofelijk mooie vogels met een weelderige kleurige kuif. Van de week zat er zo maar eentje in onze cassave, maar hij bleef helaas niet wachten tot we de camera paraat hadden. Nu horen we hem/haar met enige regelmaat hoppen, en hebben we ze ook al kunnen spotten in een boom van buurman Ien. Die foto komt dus ook wel binnenkort.
Aan de slangenverzameling kunnen we er ook weer eentje toevoegen. Deze gleed over onze oprit. Een voor mensen onschuldige kikkervanger van een centimetertje of 40. Wel een schattig tongetje. En wie heeft nou zóiets op zijn tafel kruipen?
En dan kunnen we natuurlijk vrijwel dagelijks genieten van mooie zonsopkomsten en -ondergangen. Van de week kwam de zon aan de ene kant op, terwijl de volle maan aan de andere kant aan het ondergaan was. Dat moest even gefilmd worden. Helaas is goed te zien dat ik op een drijvende vlonder sta en geen statief gebruik. Voor wie een dirty mind heeft: nee, ik had niet gedronken.
