Soms gebeurt het dat je iets ineens met andere ogen ziet. Aan een bekend gezicht vallen je trekjes op die je niet eerder gezien hebt. Die bekende ziet er onverwacht onbekend uit.
Of je luistert een CD die je grijs hebt gedraaid en die vertrouwd voorspelbaar is. En dan hoor je toch plotseling iets wat je er nog niet eerder in hoorde.
Zo geeft een dierbaar gedicht, dat je uit het hoofd zou kunnen opzeggen, soms verborgen betekenislagen prijs die je nooit hebt aangeboord.
Natuurlijk ben je ook zelf niet de constante persoon die onveranderd door de tijd heen gaat. Je bent geen zeef van levenslange degelijkheid die altijd hetzelfde doorlaat of tegenhoudt.
We zijn niet te stoppen betekenistoekenners. Of we die eigenschap nu afremmen of juist stimuleren, met het verstrijken van de tijd worden we andere mensen. Gebeurtenissen, netwerken en ontmoetingen veranderen ons.
We kunnen het kennelijk niet laten betekenis te geven aan onze werkelijkheid. Zo maken we onze eigen werkelijkheid, in een doorgaand proces.
Zingevend gaan we ook onze levensbeschouwelijke weg. En regelmatig zien dingen in dat landschap er heel anders uit.
Omdat we betekenis geven, zijn we mensen van het nader inzien.
