Ik keek naar foto’s en levende filmpjes van het bezoek van de Dalai Lama in Nederland onlangs. En ik vroeg me af: wat doet die belangstelling van die tienduizenden belangstellenden in die volle zalen met het ego van de Dalai Lama. Ze komen allemaal voor hem, om hem te zien, aan te raken, vreugde te ondervinden, hun verdriet met hem te delen. Er zijn er ook die hun meerwaarde willen vergroten door met de Dalai Lama op de foto te gaan, er zijn selfies gemaakt.
Een vriend van mij, een boeddhist, zegt dat al die belangstelling de Dalai Lama niks doet. Hij is er voor de anderen al zijn de anderen er ook voor hem.
Toch zag ik verschil -op foto’s – in de benadering van de Dalai Lama van zijn publiek- de goedaardige monnik, en de leraar die hij ook is. Op maandag was hij in gezelschap van boeddhistische monniken die tot zijn orde behoren. Zijn lichaamshouding was heel anders, zijn blik ook, de tred, niet zo gemoedelijk. Hij leek op de bovenmeester van mijn christelijke lagere school die, als we aan het keten waren in de klas, alleen maar met zijn grote ogen door het raampje van de deur hoefde te kijken om de klas weer rustig te krijgen.
Moedig voorwaarts!